Na 35 jaar kwam er in 2021 een einde aan een tijdperk: de Utrechtse tippelzone sloot. Daarmee is het niet meer mogelijk om in Utrecht legaal te tippelen. Hulpverleners maakten zich al direct zorgen en ook voormalig sekswerkers noemden het een slechte zaak dat de prostitutiezone moest verdwijnen. Een half jaar later blijken die zorgen terecht. Een deel van de prostituees is, zoals voorspeld, in het illegale circuit terechtgekomen. Een terugblik op het einde van de tippelzone in Utrecht.

De tippelzone had een belangrijke functie voor de sekswerkers. Het begon in 1986 met een verbouwde SRV-wagen die vanaf de brandweerkazerne naar de tippelzone reed. Vrouwen konden bij de wagen terecht voor steun en medische hulp. Dat beviel zo goed dat er een vast huisje werd neergezet, een soort huiskamer om het tippelen veiliger te maken.
“Het voelde als thuis. Moet je voorstellen, ik was al een paar jaar prostituee en ik was behoorlijk verslaafd en het voelde veilig”, vertelde voormalig prostituee Vanessa van Eegeren vlak voor de sluiting. “Er was een bus, je kon condooms halen, er was een gratis arts. Alles wat ik nodig had was daar. Drugs, dealers, klanten en geld. En dat gevoel van veiligheid gewoon ook. Achter Amsterdam Centraal was je gewoon loslopend wild.”

Carmen Kleinegris was een van de oprichters van de huiskamer. “Wij deden daar alles wat iedereen in zijn huiskamer doet. Je praat met elkaar over het leven, je kijkt hoe je het leven kunt verbeteren, je viert er dingen. Je rouwt ook als er nare dingen gebeurd zijn, want er gebeurden echt nare dingen. Ik heb ooit bij een prostituee een schroevendraaier, die dwars door haar wang was gestoken, er uit moeten halen en hup naar de EHBO. Er is ook een vrouw vermoord”, vertelde Kleinegris afgelopen zomer aan RTV Utrecht.

Van opjager naar beschermer

Naast de huiskamer werden er ook afwerkplekken gecreëerd omdat vrouwen vaak met klanten naar de meubelboulevard gingen met alle gevaren van dien. “We hebben de gemeente gevraagd om een plek te creëren waar vrouwen hun klanten konden afwerken en toch in de buurt van iedereen konden zijn. Zo konden ze ook voor elkaar veiligheid creëren”, zegt oud-politieman Bernard van den Hoeven. Van den Hoeven en zijn collega Kees Komduur werkten in de jaren 80 bij de jeugd- en zedenpolitie. Zij waren betrokken bij de oprichting van de huiskamer en het creëren van de afwerkplekken.

Met het ontstaan van de tippelzonde veranderde hun rol als politieagent. Komduur: “Dat is een beetje de truc van het verhaal. Ten eerste verandert de rol van de politie van opjager en vijand naar beschermer, maar je kunt ook voorwaarden stellen over wie hier loopt en welke leeftijd daaraan is verbonden”, vertelde Komduur toen hij in de zomer van 2021 met RTV Utrecht sprak over de aangekondigde sluiting van de tippelzone.

“Dat meiden hier met gescheurde kleding en onder de blauwe plekken en bebloed naar binnen kwamen rennen en om hulp vroegen. Dan moet de politie wat doen. In het verleden nam de politie niet zo gauw een aangifte op van een prostituee die was mishandeld of erger nog, was verkracht. En dat gebeurde nu wel. En ook de daders werden nu aangehouden. Dat verhaal ging als een lopend vuurtje, dat ook die meiden aangifte kunnen doen en ook wel degelijk verkracht kunnen worden”, zei Komduur.

De mannen zagen de sluiting van de tippelzone met lede ogen aan. Ze voorspelden dat veel vrouwen in het illegale circuit terecht zouden komen. “Prostitutie blijft en prostitutie in relatie tot verslaving blijft. En dan moet je thuis gaan werken, een smoezelig motelletje of bij klanten thuis. God beter het, nog gevaarlijker. Nee, het is een stap achteruit”, aldus Komduur.

Illegaliteit

Nu, een halfjaar later blijkt de voorspelling van de politieagenten en de betrokken hulpverleners uit te komen. “Dat is best een probleem. Een deel werkt thuis, een deel werkt bij vrienden, een deel werkt op straat. Ze mogen officieel niet thuiswerken dus dat betekent dat het risico op misstanden wel toeneemt”, zegt Minke Fischer van hulporganisatie Belle. Sinds de sluiting heeft de organisatie met zoveel mogelijk prostituees contact gehouden.

Een deel van de vrouwen die op de tippelzone werkte is omgeschoold met hulp van de gemeente en Belle. Ze zijn bijvoorbeeld werkzaam als cateraar of nagelstyliste. Maar er is ook een kwetsbare groep waarbij een overstap naar een andere baan niet mogelijk is, bijvoorbeeld door een verslaving. Ze willen blijven werken als prostituee maar zijn hun werkplek kwijt. “Het is nog te kort om signalen te krijgen of het echt de verkeerde kant op gaat, maar het is wel een risico”, zegt Fischer.

Belle pleit voor meer legale sekswerkplekken. “Het is een naïeve gedachte dat een stad geen prostitutie heeft. Sekswerk is een legaal beroep en daarmee zou je mensen de gelegenheid moeten geven om te werken.”

Bron: rtvutrecht.nl

Het is de Groningse burgemeester Koen Schuiling niet gelukt de Raad van State ervan te overtuigen dat eigenaren en verhuurders van prostitutiepanden een vergunning voor de exploitatie van een seksbedrijf moeten aanvragen.

De hoogste bestuursrechter wijst om die reden in een einduitspraak het hoger beroep van de burgemeester van de hand. Volgens de Raad kan alleen een leidinggevende, oftewel de beheerder van de panden, gedwongen worden een exploitatievergunning aan te vragen. Zoals ook een uitbater van een café een exploitatievergunning moet hebben en niet de eigenaar van het pand.

‘Niet te vergelijken met andere pandverhuurders’

Burgemeester Schuiling vond evenwel dat de pandeigenaren en verhuurders van prostitutiepanden niet te vergelijken zijn met andere pandverhuurders. Immers, zij verdienen verreweg het meest aan de prostitutie in hun panden. Volgens de burgemeester strijken zij meer dan 90 procent van de opbrengsten van de prostitutie op en verdienen de eigenlijke beheerders/uitbaters niet veel.

Tijdens de rechtszaak van afgelopen september bleek dat één van de eigenaren, die eerder tegen de vergunningplicht in beroep gingen, ruim 7.200 euro per week voor 17 verhuurde ramen en drie appartementen opstrijkt.

Wie is de leidinggevende in een prostitutiepand?

De aangestelde beheerder krijgt daarentegen een relatief minieme vergoeding voor de praktische zaken die in een bordeel moeten worden geregeld, zoals het toewijzen van peeskamertjes, het verschonen van de lakens en handdoeken en de aanvoer van verse condooms. Verder gaat het om af en toe een reparatieklus en lastige klanten de deur wijzen.

Die activiteiten vindt de hoogste bestuursrechter bepalend voor de vraag wie de leidinggevende is in een prostitutiepand en wie over een exploitatievergunning dient te beschikken. Dat de eigenaar-verhuurders het leeuwendeel van de inkomsten naar zicht toe trekken en achter de schermen bijna alle touwtjes in handen hebben, doet volgens de Raad niet ter zake. Het is de beheerder die een vergunning moet aanvragen.

‘Ik verhuur alleen panden’

De uitspraak betekent een opsteker voor de eigenaar-verhuurders van panden aan de Nieuwstad. Zij hoeven geen vergunningen meer aan te vragen. ‘Ik verhuur alleen panden en heb verder helemaal niets met prostitutie of seksbedrijven te maken’, zei een eigenaar van een aantal Groningse prostitutiepanden eerder nog tijdens de rechtszaak.

Bron: rtvnoord.nl

Maandag publiceerde Gazet van Antwerpen een onderzoek naar de toenemende prostitutie vanuit woonwijken. Voor veel sekswerkers is dat financieel aantrekkelijker dan het huren van een raam in het Antwerpse schipperskwartier. Deze manier van werken heeft echter ook een keerzijde. Door de anonimiteit lopen sekswerkers een veel groter risico om het slachtoffer te worden van uitbuiting en mensenhandel. In meerdere gerechtelijke onderzoeken komt telkens de naam van redlights.be terug, een website voor erotische advertenties waar sekswerkers hun diensten aanbieden. Doet de grootste prostitutiewebsite van het land wel voldoende om gevallen van misbruik te herkennen en te weren? We vroegen het aan oprichter Joachim Meyts.

Link Media, het bedrijf achter de merknaam Redlights ziet het levenslicht in 2009 wanneer IT’er Meyts en marketeer Joeri De Bouvere hun lucratieve hobbyproject vastleggen in een vennootschap. Het bedrijfje is gevestigd in de Zwijndrechtse Molenstraat, op het thuisadres van De Bouvere. De website zelf was echter al online sinds 2007, maar erotische advertenties blijken al snel lucratief genoeg om er een volwaardige onderneming van te maken. Zo lucratief zelfs, dat het duo de zetel in 2012 verhuist naar een groter pand in Zwijndrecht. In 2013 trekt de onderneming naar een ruimer pand in Gent, en in 2014 naar Sint-Pieters-Leeuw, waar ze nog altijd gevestigd is.

Gedoogbeleid

Intussen groeide Redlights uit tot de grootste Vlaamse website voor het adverteren van erotische diensten. Over de taalgrens gaat de site door het leven als Quartier Rouge. “Ook in Nederland en Duitsland werken we onder de naam Redlights”, zegt Meyts. “Al zijn we daar helemaal niet zo groot als in België.” Het bedrijf haalde in 2020 een omzet van iets meer dan 2,5 miljoen euro, waarvan 1,7 miljoen euro nettowinst.

Dat er veel geld te verdienen valt aan advertenties voor sekswerk is duidelijk. Nochtans opereert Redlights in een gedoogzone. Prostitutie op zich is in ons land niet strafbaar, maar het mogelijk maken van prostitutie is, hoe vreemd het ook mag lijken, nog altijd verboden. Concreet zijn dus alle mogelijke diensten rond prostitutie strafbaar. Dus ook de betalende advertenties van Redlights. “Geen goede zaak”, vinden verschillende organisaties die werken rond prostitutie of mensenhandel. “Door het op deze manier te gedogen, is er veel te weinig controle. Er is nood aan een wettelijk kader dat sekswerkers beschermt tegen misbruik”, klinkt het.

Lees meer

Het ministerie van Justitie en Veiligheid start vandaag een campagne met de titel ‘Niet alles is wat het lijkt’ om nieuwe wetgeving uit te leggen. Vanaf 1 januari 2022 ben je namelijk strafbaar als je een dienst afneemt van een sekswerker waarbij je dwang vermoed.

De campagne loopt tot en met 31 januari 2022 en zal met o.a. de onderstaande video’s onder de aandacht gebracht worden. Via deze link is te lezen wat de overheid ziet als signalen van mensenhandel.

Daarnaast wordt aangeraden om vooraf informatie in te winnen voor veilig afspreken met een sekswerker. Zo raad de Rijksoverheid onder andere aan om reviews te lezen.

Video’s van Rijksoverheid campagne ‘Niet alles is wat het lijkt’

De gemeente Den Haag gaat sekswerk volledig decriminaliseren en sekswerkers meer betrekken bij beleid dat hen aangaat. Dat heeft de gemeenteraad besloten door een motie van D66, Haagse Stadspartij, GroenLinks en PVV te steunen.

Met het besluit voegt Den Haag zich bij andere grote steden in hun oproep aan de Tweede Kamer om sekswerkers te zien als normale mensen die hun werk proberen te doen. “In Den Haag gaat het al lang over sekswerk, maar de discussie bleef vooral hangen op waar de sekswerkers heen moeten, en niet over de veiligheid, gezondheid en arbeidsomstandigheden van deze mensen”, zegt gemeenteraadslid Marije Mostert van D66.

“Het belangrijkste is dat sekswerkers veilig hun werk kunnen doen, ongeacht de locatie”. D66 vind daarom ook dat sekswerkers meer betrokken moeten worden bij het beleid. “Zij weten zelf het beste waar zij behoefte aan hebben”.

Normaal beroep

De aangenomen motie riep verder op om sekswerk te decriminaliseren door een stevige lobby richting de landelijke overheid te starten. “We zien sekswerk nu als iets dat half-illegaal is, wat uitbuiting en chantage in de hand werkt en waardoor sekswerkers uiteindelijk alleen maar onveiliger, ongezonder en kwetsbaarder zijn. Door sekswerk te decriminaliseren accepteren we het als een normaal beroep. Dat is de beste manier om deze mannen en vrouwen te beschermen.”

Bron: Zoetermeersdagblad.nl

Documentairemaakster Sahar Meradji (37) volgt in de nieuwe documentaireserie Seksengelen vier vrouwelijke sekswerkers. Lolita (27), Emma (27), Moira (30) en Linda (30) geven een kijkje in zowel hun werk als privéleven. Ze willen het taboe rondom sekswerk doorbreken door het echte verhaal te vertellen.

Hoe is het idee voor deze serie ontstaan?

„Eén van de hoofdpersonages in mijn vorige serie Verdoofd, werkte in de prostitutie. Er kwamen veel vriendinnen en collega’s van haar over de vloer die hetzelfde werk deden. Zij stonden er allemaal heel anders in dan ik had verwacht, heel open en vrij. Dat vond ik bijzonder. Negen van de tien keer hoor je verhalen over hoe slecht dit werk voor een vrouw is en dat ze het uit financiële nood zouden doen, maar er zijn veel vrouwen die dit werk vrijwillig doen. Ik denk dat ik ergens ook een vooroordeel had. Ik dacht dat er een louche sfeer zou hangen. Daarnaast vroeg ik mij vooral af hoe een vrouw dit werk zou kunnen doen.”

Zie je het als jouw taak om die vooroordelen te ontkrachten?

„Ik vind het vooral belangrijk dat Nederlanders een echt verhaal te zien krijgen. Voordat ze hun oordeel vellen, moeten ze zien wat het werk precies inhoudt. Wie zijn deze vrouwen en hoe ziet hun leven eruit? Of de kijkers besluiten om zich vast te houden aan de vooroordelen of dat ze andere inzichten krijgen, is niet aan mij. Daar heb ik geen verwachtingen bij.”

„Over het algemeen gaan alle series die ik maak over ‘donkere’ onderwerpen. Alles wat net buiten het gewone valt of op het randje hangt, vind ik interessant. Waar die interesse precies vandaan komt, durf ik niet te zeggen. Er zit goed en fout in mensen en ik vind het interessant om dat te onderzoeken. Daar waar goed en fout bij elkaar komen, is een plek waar ik mij heel erg op mijn gemak voel.”

Hoe heb je het aangepakt?

„Ik heb eerst samen met een onderzoeker vijfhonderd verschillende sekswerkers gesproken. Veel vrouwen durfden niet uit de anonimiteit te stappen. Er waren ook vrouwen die het wel wilden, maar waarbij ik het niet zag zitten. De serie is volledig gebouwd op mijn connectie met de personages. Als de klik er niet, is kun je niet drie maanden, want zo lang hebben we gefilmd, intensief met elkaar optrekken. De vrouwen die wel wilden meewerken, hebben het gevoel geen stem meer te hebben in de samenleving. Dat vond ik pijnlijk om te horen. Het is een legaal beroep. Ik heb gehoord dat sommigen geen bankrekening kunnen openen of een huis kunnen krijgen.”

Je hebt ook gefilmd terwijl de vrouwen aan het werk waren. Vond je dat niet ongemakkelijk?

„Je staat erbij wanneer iemand seks heeft, maar je ziet ook het menselijke contact. Het is zoveel meer dan alleen seks. Het is een vorm van affectie. Juist omdat het zo normaal was, voelde ik mij op mijn gemak. Ik vroeg mij wel continu af: zou ik dit kunnen? Het verwondert mij hoe de één dit werk wel kan doen en de ander niet. In de serie is ook goed te zien dat de vrouwen heel uiteenlopende levens hebben. De één heeft kinderen en de ander werkt ernaast nog als kunstenares. Eén ding hebben ze in ieder geval gemeen: ze willen begrepen worden.”

Bron: https://www.telegraaf.nl/vrouw/2075795576/sahar-maakt-docu-over-sekswerkers-veel-vrouwen-doen-dit-werk-vrijwillig