DEN HAAG – Bordelen lijken uit het Nederlandse straatbeeld te verdwijnen. Volgens het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) zijn er zevenhonderd minder sekshuizen met een vergunning dan dik twee decennia geleden. Daardoor raken prostituees buiten beeld en lopen ze meer gevaar.

Er zijn nu zo’n driehonderd huizen van plezier in Nederland. Net als andere bedrijfstakken worstelen bordelen met een tekort aan personeel. Niet vanwege een gebrek aan klandizie, maar omdat de sekswerkers het financieel lucratiever vinden om voor zichzelf te werken, zo stelt het CCV. „Thuiswerken raakt in zwang”, zegt Rodney Haan, adviseur prostitutiebeleid van CCV.

„De dames willen niet meer de rompslomp van belastingen. Thuis of op een hotelkamer controleert niemand of er geld wordt afgedragen. In een bordeel werken ze legaal en moet er belasting worden betaald. We kunnen daar niet mee concurreren”, zegt voormalig profwielrenner Jan Siemons die een maand geleden de deuren sloot van een van de beroemdste privéclubs van Nederland, Club Diana in het Brabantse Zundert.

Tour de France

De seksclub die 44 jaar geleden door zijn ouders werd opgericht en naam en faam kreeg door de dubbeldekkerbus die in de jaren 80 en 90 meereed in de Tour de France. De bus, beschilderd met een sexy dame, was een plek waar wielrenners konden uitrusten en na afloop konden douchen. In die tijd een unicum, want wielrenners moesten zich destijds behelpen met een washandje in de auto.

Het parkeerterrein, bij een keurig onderhouden gazon met een levensgroot kunstwerk van Godin Diana met een pijl in haar handen, is uitgestorven. Het park achter de villa, waar eens de mannen zich met de dames van plezier konden terugtrekken op luxe knusse plekjes, is het stil op een fluitende vogel na. In de villa doet Jan Siemons het rode ’bordeellicht’ aan. De met spiegels, badkamer en hoogpolig tapijt uitgeruste werkkamers zijn evenals, de bar en het zwembad verlaten.

Niet genoeg dames

„We moesten de afgelopen jaren vaak nee verkopen aan de klanten, omdat we niet genoeg dames hadden. We waren al blij als we rond de vijf vrouwen hadden. In de hoogtijdagen hadden we hier tien tot vijftien dames”, vertelt Siemons. „Ons pand en de vaste lasten, zeker met de huidige hoge energieprijzen, zijn te groot en hoog om door te kunnen gaan. We hadden geen andere keus dan te stoppen.”

Wat er met de villa gaat gebeuren is onduidelijk. „Mijn broer en ik kijken naar de mogelijkheden.” Een ding staat vast, zij zullen niet meer een bordeel runnen. „Het voelt als het einde van een tijdperk. Mijn dochter zou het bedrijf overnemen, maar die moet nu wat anders gaan doen. Net als ik.”

Het gevolg kan volgens het CCV zijn dat sekswerkers van de radar dreigen te verdwijnen. „Het is lastig te meten of er sprake is van gevaarzetting. De kans bestaat dat ze in een risicovolle situatie belanden. Maar van de radar hoeft ook niet te betekenen dat ze slachtoffer zijn. Veel sekswerkers weten zich prima te redden”, zegt Rodney Haan.

Het CCV signaleert eveneens een andere trend. „Wat meespeelt is dat ondernemers niet meer zo snel hun handen branden. Beginnen ze een bordeel dan moeten ze een aanvraag indienen bij de gemeente, die het ziet als schaarse vergunningen. Dat betekent dat de vergunning na drie tot vijf jaar weer wordt opengezet voor ieder ander. Er is geen een ondernemer die veel geld wil investeren met de kans de zaak na een aantal jaar weer kwijt te raken”, zegt Haan. „Er zijn al minder vergunningaanvragen.”
’Onmogelijk’

André van Dorst van de overkoepelende Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven stelt dat de overheid op een nette manier het de bordelen onmogelijk maakt. „De overheid, de politiek en de gemeenten stellen dat ze voor veilige werkplekken voor sekswerkers zijn. Maar menig gemeente vindt dat die dan het beste passen in de buurgemeente. En die gemeenten zien op hun beurt de bui hangen en timmeren bestuurlijk de boel dicht”, zegt Van Dorst die een ontmoedigingsbeleid ziet door onder meer de beperking van de vergunningtermijn en de kosten van de aanvraag. Vrees is dat de prostitutie verdwijnt naar de illegaliteit.

De Haan van het CCV stelt dat sekswerkers die thuis aan de slag gaan niet als bedreiging moeten worden gezien door maatschappij of gemeente. „Het mag gewoon. Een sekswerker is er niet bij gebaat de hele buurt te laten weten wat voor werk ze doet. We moeten leven en laten leven. Belangrijkste is dat we het gesprek aangaan en contact houden met sekswerkers.”

Toch vreest Haan niet dat er op den duur helemaal geen bordelen meer in Nederland zijn. „Die zullen nooit helemaal verdwijnen. Net als de privéhuizen waar geen drank geschonken mag worden, de escorts en de raamprostitutie. Dat zal ongetwijfeld blijven bestaan, maar in mindere mate.”

Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/814950065/bordelen-sluiten-prostituees-werken-stiekem-thuis

In 2023 is het precies tien jaar geleden dat er in Utrecht een einde kwam aan wat Herman Berkien zaliger het rooielampenfees’ noemde. De toenmalige burgemeester, Aleid Wolfsen, besloot van de ene op de andere dag alle raamprostitutie te verbieden.

Wolfsen had geconstateerd dat het rooielampenfees’ lang niet zo gezellig was als Berkien deed voorkomen. Er was sprake van vrouwenhandel, geweld en gedwongen seks. Zo werden de bootjes aan het Zandpad dichtgespijkerd, en de Zuid-Amerikaanse moekes achter de ramen van de Hardbollenstraat verdreven. Nee, laat niemand beweren dat Wolfsen geen krachtdadig bestuurder was.

Al kreeg zijn ferme optreden een wat absurdistisch karakter, omdat de gemeente vanaf het moment dat het laatste rode licht werd gedoofd, alles op alles heeft gezet om zijn besluit weer terug te draaien. Wat in negen jaar tijd niet is gelukt. Het Nieuwe Zandpad is nog steeds het oude Zandpad, zij het zonder de bootjes.

Vele rapporten en miljoenen gemeenschaps- (ha!) geld verder heeft de gemeente de toekomst van het Utrechtse sekswerk in arren moede maar uitbesteed aan een heuse commissie, onder leiding van D66-coryfee en minister van staat Winnie Sorgdrager. En Winnie is eruit hoor!

Geen groot sekspaleis

Waar de gehele Utrechtse politiek gedurende een heel decennium niks voor elkaar kreeg, vergaderde Sorgdrager in een wip (ha!) een panacée bij elkaar, zo bleek tijdens de tussentijdse evaluatie. Proeftuintjes moeten het rooielampenfees’ weer aanzwengelen. Geen groot sekspaleis aan de oever van de Vecht – ‘vergeet het Zandpad!’- maar kleinschalige erogene zones verdeeld over de hele stad.

Een bescheiden bordeeltje in Leidsche Rijn. Daar zijn ze toch nog aan ’t bouwen. Een tiental ramen ‘niet aan de straat, maar een beetje om de hoek’ (ik dacht meteen: meid, ga eens op de Hardebollenstraat kijken!) Een bescheiden tippelzone, hier of daar. En als bewoners, zeurende Nimby’s dat ze d’r zijn, bezwaar maken tegen zo’n proeftuin der lusten, dan moest de gemeente gewoon maar eens flink optreden.

Hoe Sorgdrager de 400 tot 500 sekswerkers die Utrecht volgens haar eigen rapport rijk is in die proeftuintjes wil onderbrengen, is vooralsnog niet duidelijk. Of de gemeente die binnenstedelijke boetiekbordeeltjes gaat voorfinancieren evenmin.

Seksbootjes in de Vecht. Als je die nou drijvende proeftuintjes noemt…

Bron: https://www.ad.nl/utrecht/jerry-over-prostitutierapport-in-utrecht-een-bordeeltje-in-leidsche-rijn-daar-bouwen-ze-nu-toch~a94c5479/