TILBURG – Bruin uitgeslagen matrassen, rolkoffers vol condooms en bijna altijd die keukenrol of doos vochtige doekjes naast het bed. Het team dat sinds een half jaar illegale prostitutie in Tilburg opspoort, kijkt nergens meer van op. ,,Overlast van blaffende honden durven mensen wel te melden, illegale prostitutie vaak niet.”

Als Ray even woedend wordt tijdens een controle op illegale prostitutie bij hem in de woning, vertrekt de Tilburgse toezichthouder Sophie – tegenover hem – geen spier. Hij is boos dat ze zijn vriendin een sekswerker noemt. ,,Nee mevrouw, dat is mijn dushi, mijn schatje.”

Ray heeft een dikke goudkleurige schakelketting om, met in zijn gebit twee bijpassende tanden. Sheila, zijn dushi, zit in een heel kort rokje op de bank.

In een aquarium moeten de goudvissen het stellen met troebel water, speelgoed ligt stof te happen, aangekoekte pannen in de keuken. Een verdieping hoger staan een keukenrol, natte doekjes en babylotion naast een bedje.

Het is vandaag de werkplek van Sheila, Dominicaans van origine, enkel in het bezit van een Italiaanse ID-kaart en het Nederlands niet machtig. Sophie: ,,Wij vinden het aannemelijk dat hier prostitutie plaatsvindt.” Ray met harde stem: ,,Mijn vrouw is geen kech (hoer – red.) Je weet niks, mevrouw.”

Sophie: ,,Meneer, ik ga uitleggen wat er nu gaat gebeuren. U krijgt een brief thuis waarin staat wat wij constateerden. Als we hier nog één keer terug moeten komen, en we weer het vermoeden van prostitutie hebben, kost u dat 5.000 euro.” Ray blijft ontkennen: ,,Ik vind deze vrouw gewoon gezellig.”

Meer lezen

Als er toch een erotisch centrum moet komen, dan graag een van hoge kwaliteit. Geen Las Vegas aan het IJ, maar een sexy en chique uitgaanszone, betogen Linda Duits en Jennifer Hopelezz.

De gemeente wil sekswerkers wegmoffelen. De raamprostitutie op de Wallen is haar al jaren een doorn in het oog, de oude binnenstad zou door kwaliteitstoeristen bezocht moeten worden in plaats van door Britse lads die komen blowen en comazuipen.

Omdat prostitutie nu eenmaal bij het leven en dus ook bij onze stad hoort, wil burgemeester Halsema een erotisch centrum optuigen als alternatief voor de ramen. Voor advies daarover heeft ze vooralsnog alleen bij marktpartijen aangeklopt. Dat is jammer, want wat weten banken nou van seks?

Site, een bureau voor gebieds- en conceptontwikkeling, voerde deze marktverkenning uit. Zij spraken met ambtelijk vertegenwoordigers, beleggers en vastgoedadviseurs. Naast twee exploitanten en een vertegenwoordiger van sekswerkers waren er geen mensen betrokken die daadwerkelijk verstand hebben van seks.

Het resultaat stemt somber. Uit het rapport spreekt een grote afkeer van prostitutie. De betrokken partijen zijn huiverig geld te steken in een sector die ze als crimineel en verwerpelijk beschouwen. Beter praat de gemeente met exploitanten van stripclubs en gokhallen, luidt daarom een van de adviezen.

Verstopt op een industrieterrein

Wat je dan krijgt is verdoezeld gebied voor een bezoedeld beroep, ergens verstopt op een industrieterrein. Het roept de vraag op wat de gemeente nu eigenlijk wil. Draait het alleen om het apart zetten van ongewenste sujetten (de klant en de verkoper) in navolging van andere prostitutiezones in steden als Hamburg? Waarom niet daadwerkelijk vernieuwen en een gebied ontwikkelen dat de wereld eraan herinnert dat Amsterdam voorloper is op het gebied van seksuele vrijheid en emancipatie?

De Wallen waren ooit een seksuele vrijplaats. Niet alleen voor sekswerkers, maar ook voor mensen die vanwege hun geaardheid werden gemarginaliseerd. Zo startte de openlijk lesbische Bet van Beeren in 1927 het nog steeds bestaande Café ’t Mandje op de Zeedijk, een van de eerste plekken waar lhbtq’s hun identiteit niet hoefden te verbergen. De stad koestert dit symbool van vrijheid zo zeer dat in het Amsterdam Museum een replica staat.

Vroeger was de Warmoesstraat het kloppend hart van de leerscene, een gay subcultuur die in de jaren vijftig ontstond. Je vond er leatherbars zoals Argos, geopend in 1965 en gesloten in 2015, en fetisjwinkels zoals Mr. B. Van die cultuur is nauwelijks meer iets terug te zien in de straat: gesneuveld door heteroseksueel massatoerisme. Mr. B verhuisde in 2019 naar de Prinsengracht, onder andere omdat de klanten last hadden van de starende en spottende toeristen.

Wij zien een erotisch centrum voor ons dat recht doet aan de geschiedenis van het gebied waarvoor ze een alternatief moeten zijn. Geen Las Vegas aan het IJ maar de Moulin Rouge uit de gelijknamige film. Een plek waar kunstenaars, artiesten en courtisanes elkaar ontmoeten, een plek waar seksualiteit op een positieve manier beleefd wordt.

Inspelen op de populariteit van drag

Meer lezen