Yvette (35) vraagt zich al sinds haar pubertijd af of de prostitutie iets voor haar is. Wellicht niet het meest voor de hand liggend, maar zij is benieuwd.
Maar waarom? En waar komt deze wens vandaan? In de nieuwe vierdelige docuserie Ik word prostituee onderzoekt Yvette wat het betekent, zowel persoonlijk als zakelijk, als je in Nederland in de prostitutie wil gaan werken.

Yvette wordt prostituee

Ze laat ons zien wat de positieve en negatieve gevolgen kunnen zijn en wat haar ouders – en partner – vinden van deze beroepskeuze. In elke aflevering onderzoekt Yvette een mogelijke werkvorm: als escort, achter het raam en in een bordeel.

Yvette specialiseerde zich tijdens haar studie Filmwetenschappen aan de UvA in beeldvorming rondom seksualiteit en pornografie. Ze is redacteur en documentairemaker en was onder andere voorzitter van PROUD, de belangenvereniging voor en door sekswerkers. Sinds 2010 werkt ze hiernaast ook als porno- en webcamperformer.

‘Ik word prostituee’

Zelf is Yvette erg enthousiast over de docuserie. “Behalve dat ik ontzettend blij ben dat ik met Net5 de unieke kans krijg om te laten zien hoe ik ontdek welke vorm van prostitutie het beste bij mij past, geloof ik dat we met Ik word prostituee de ideeën over wat sekswerk is en wat voor mensen sekswerkers zijn kunnen nuanceren. Ik hoop dat het programma eraan bijdraagt dat sekswerkers zich veiliger zullen voelen om vaker over hun eigen ervaringen praten.”

Jildou van der Bijl, Creatief Directeur van LINDA. en Net5 vertelt: “In de docuserie Ik word prostituee mogen we meekijken in het leven van Yvette die bewust kiest voor dit werk. Yvette spreekt met verschillende mensen die werkzaam zijn in de seksindustrie om zowel de positieve als negatieve kanten te belichten. Met Net5 Powered by LINDA. willen we echte verhalen vertellen en we schuwen het taboe daarbij niet, daar sluit deze serie naadloos bij aan.”

Yvette in Linda

In de nieuwe LINDA. vertelt Yvette ook openlijk over haar seksualiteit en deze nieuwe beroepskeuze. “Inmiddels maakt het me niet meer uit of mensen weten dat ik sekswerk doe. Ik ben banger voor mensen die vinden dat ik deze serie niet zou mogen maken. Wat zullen die zeggen als we toevallig samen bij de bakker staan? Krijg ik te maken met rotte eieren tegen mijn deur?”

“Ik hoop van niet, ik hoop dat mensen het programma sympathiek vinden en denken: o, zo had ik er nog nooit over nagedacht, misschien moeten we vaker naar sekswerkers zelf luisteren. Voor mij persoonlijk is het belangrijkste dat sekswerkers het een goede serie vinden en dat zij zichzelf gerepresenteerd voelen. Als een sekswerker zou zeggen: ‘Ik hoop dat mijn ouders dit ook gezien hebben’, dan ben ik echt tevreden.”

Ik word prostituee is vanaf woensdag 6 januari om 22.30 te zien bij Net5 Powered by LINDA.

Bron: Linda.nl

Een sekswerker uit Nieuw-Zeeland heeft ‘een bedrag met vijf nullen’ gekregen na een zaak wegens seksuele intimidatie op de werkvloer.

‘Deze zaak onderstreept dat iedere werknemer, ongeacht zijn of haar beroep, op zijn werk niet zou moeten vrezen voor seksuele intimidatie’, zegt Michael Timmins van de mensenrechtencommissie van het land.

De identiteit van de sekswerker en het precieze bedrag dat zij heeft gekregen, is niet bekend gemaakt, maar de schikking moet de vrouw compenseren voor geleden emotionele schade en inkomstenderving.

Bordeel

De zaak was opgepakt door een mensenrechtentribunaal dat eerder al had geoordeeld dat ook sekswerkers volgens de wet beschermd moeten worden tegen seksuele intimidatie. ‘Zelfs in een bordeel kan taal met een seksuele dimensie ongepast worden gebruikt, op een suggestieve, onderdrukkende of beledigende manier’, aldus het tribunaal.

In 2003 decriminaliseerde Nieuw-Zeeland de commerciële seksindustrie als eerste land ter wereld. Prostitutie is vanuit beleidsoogpunt gelijk aan iedere andere baan in de service-industrie, waardoor sekswerkers dezelfde rechten en plichten hebben als bijvoorbeeld een kapper of een fietsenmaker.

Bron: Volkskrant.nl

Hoewel ‘niet-essentiële’ contactberoepen nog zeker tot 1 februari niet mogen werken, zijn er heel wat dames die aan thuisontvangst doen, wel aan de slag. “Geen vermanende vinger omdat zij werken”, zegt info-, advies- en hulpcentrum voor sekswerkers Violett in Antwerpen, “want het probleem is dat zij niks hebben om op terug te vallen als ze dat niet doen.” Dima (39), ook moeder, is een van hen. “Er zijn veel minder klanten. Gelukkig geven sommige mij, als steun, soms geld.”

Het is nog maar sinds vlak voor het begin van de coronacrisis, in maart, dat Dima opnieuw als sekswerker aan de slag is in een Antwerpse stad. “Ik ben zwaar ziek geworden in 2018 en al die tijd kon ik niet werken. Ik was er in 2017 mee begonnen omdat ik een alleenstaande moeder ben en op die manier meer geld heb voor mijn kinderen en mezelf om van te leven. Ik ben zelfstandig, werk alleen en ontvang klanten in een appartement dat ik niet bewoon.”

“Bij de eerste lockdown was ik bang om besmet te geraken en heb ik niet gewerkt tot de zomer. Dan ben ik opnieuw begonnen en sindsdien stopte ik niet meer. Maar het verschil is groot: in 2017 had ik telkens meerdere klanten per dag, nu maximaal een paar per week, sommige weken zelfs geen. Dat maakt het financieel niet evident. En ik heb nog geluk dat ik heel trouwe, goede klanten heb. Ook als ze niet komen, geven sommigen mij, als steun, soms geld.”

Niet aanmoedigen

“Dat er dames zijn die ondanks de coronamaatregelen toch werken, dat gaan we zeker niet aanmoedigen. Maar financieel begrijpelijk is het wel”, zegt Daan Bouwens van sekswerkerscollectief Utsopi. “Tijdens de eerste lockdown hebben we via crowdfunding 34.000 euro opgehaald om de kwetsbaarste sekswerkers wat te helpen. Maar het gevoel van urgentie is er nu minder, dus er is ook minder steun.”

Info-, advies- en hulpcentrum voor sekswerkers Violett in Antwerpen deelt vandaag voedsel en hygiëneproducten uit aan prostituees die in de huidige omstandigheden niet durven of willen werken. “Maar zij die het wel doen, moeten we niet met de vinger wijzen”, zegt coördinator Wendy Gabriëls. “Het probleem is dat ze nog altijd geen statuut hebben en dus ook geen aanspraak kunnen maken op overheidssteun.”

Dima probeert alles zo coronaproof mogelijk te houden, vertelt ze. “Hygiënisch werken was al voor corona een must, kussen en orale seks doe ik sowieso niet. De klant moet net als ik een mondmasker dragen, douchen en handen ontsmetten. Tot vandaag ben ik op die manier coronavrij gebleven. Ik vraag mijn klanten ook om het mij te melden, mochten zij corona krijgen. Zo’n bericht heb ik de afgelopen maanden gelukkig nooit gehad.”

Van horeca naar sekswerk

Naar schatting zijn er in ons land twintig- tot dertigduizend sekswerkers actief. Ellen (49) woont in de Zuiderkempen. Zij besloot tijdens de coronacrisis als sekswerker aan de slag te gaan, maar ze durft de stap naar echt seksueel contact niet te zetten, vertelt ze. “Ik werkte vast in de horeca en heb wel een uitkering voor tijdelijke werkloosheid, maar dat is toch wat weinig om lange tijd mee rond te komen, want de rekeningen blijven komen. Daarom wilde ik proberen om ‘de knop’ om te draaien en met sekswerk wat bij te verdienen. Maar ik vind het uiteindelijk toch te riskant. Ik bied online seks aan, maar echt veel interesse is daar niet voor. Mannen die echte seks willen, vinden die ook dezer dagen wel. Het aanbod is groot.”

Ook Kim (22) uit Antwerpen werkt in deze tweede lockdown niet. Zij is zelfstandige in een massagesalon – een achterpoortje voor sekswerk dat soms wordt opgezet. “Daardoor heb ik nu wel steun van de staat en kan ik mijn gezondheid laten primeren op mijn inkomsten. Al hoop ik toch in januari of februari te kunnen herstarten. Ik ben te jong om stil te zitten.”

Per gemeente of stad kunnen de reglementen rond sekswerk met thuisontvangst verschillen. In Antwerpen wordt de situatie nu “opgevolgd” en wordt er “gesensibiliseerd”.

Bron: gva.be