Tika Stardust is sociaal erotisch dienstverlener voor mensen met een beperking. Ze heeft een boek geschreven over de ervaringen met haar klanten: Een stukje liefde. Door de huidige coronamaatregelen mag zij niet werken. ’Mijn klanten zijn eenzamer dan ooit.’
„Mijn klanten worden voorzien van alle basis levensbehoeften. Ze hebben een dak boven het hoofd, krijgen warme maaltijden en krijgen soms 24 uur per dag zorg. Aan intiem contact wordt zelden gedacht.
Ik gun het gehandicapte mensen die hun eigen handen niet kunnen gebruiken ook om seks te hebben. Zo’n 95 procent van de mensen die ik door de jaren heen heb bezocht, konden ’de daad’ niet uitvoeren. Ze hebben er de kracht niet voor, zijn vergroeid of hun medicatie weerhoudt een erectie. Velen van hen willen het alleen beleven in woorden, niet fysiek. Voor mij maakt het niet uit: ik probeer hun fantasieën waar te maken.
Minder medicatie
Intiem contact is gezond voor ieder mens; het geeft rust en ontspanning. Als ik wegga bij mijn klanten merk ik dat zij veel beter in hun vel zitten. Vooral bij mensen met spasmen is het verschil groot. Zij hebben opmerkelijk minder medicatie nodig, omdat ze meer ontspannen zijn.
Vroeger konden gehandicapten nog doen wat ze wilden met hun Persoonsgebonden budget, zoals het inhuren van een sekszorger. Nu mag het geld niet worden besteed aan intiem contact, omdat het niet als ’echte’ zorg wordt gezien. Dat terwijl het voor hun fysieke welzijn heel belangrijk is.
Tijdens de eerste lockdown werden mensen in zorginstellingen afgezonderd van de buitenwereld. Mijn klanten vallen in een kwetsbare doelgroep. Nog steeds mag ik niet werken, helaas.
Gevolgen
Als ik een tijdje niet bij mijn cliënten kan langsgaan, is het mogelijk dat er ongepast gedrag ontstaat, zoals een ongevraagde aanraking door een gehandicapte bij een zorgverlener. Een vriendin van mij is seksuoloog. Zij zegt dat wanneer de gehandicapte dergelijk gedrag bij hun reguliere zorgverleners vertoont, er te weinig aandacht is voor hun fysieke behoeften. Dat denk ik ook.
Dit komt bij mensen met Parkinson gemiddeld genomen vaker voor; zij krijgen medicatie die als bijwerking hun seksuele drang stimuleert. Tegelijkertijd werkt hun geslachtsdeel niet zoals het hoort. De frustratie die dat bij hen veroorzaakt, is begrijpelijk, maar in plaats van dat zij deze uiten op de verplegers, kan ik ze helpen.
Vroeger
Vanaf mijn achttiende werkte ik in de zorg. Het verbaasde mij dat de behoefte aan intiem contact onbeantwoord bleef bij mijn cliënten. Ik kon wakker liggen van de eenzaamheid die ik bij hen voelde. Mensen met een beperking worden goed in leven gehouden, maar worden ze ook fijn in leven gehouden? Ik gunde hen ook intimiteit, daarom besloot ik sekszorger te worden.
Gevoelswerk
Natuurlijk twijfelde ik aan mijn eigen verstand toen ik de overstap maakte van het reguliere werk naar het sekszorgen. Ik had geen coaching of training gehad, maar eigenlijk ging het vanzelf. De ene klant praat meer dan de ander.
Het is gevoelswerk. Wat vindt mijn klant fijn? Sommigen zeggen meteen: ’Kom, we gaan naar de slaapkamer’, terwijl anderen eerst een kopje koffie willen drinken, meer de ’girlfriend experience’.
Met de huidige pandemie hebben sommige instellingen geregeld dat ik hun bewoners kan bellen. Ik spreek ze dus wel eens en heb ze dan huilend aan de telefoon: ’Tika ik mis je zo erg… Wanneer kom je weer?’ Dat raakt me enorm. Dan merk ik wat mijn afwezigheid met hen doet. Juist in deze bizarre tijd hebben ze behoefte aan intimiteit.”
Bron: Telegraaf.nl