Zo ziet het nieuwe normaal eruit voor sekswerkers in België

“Ondanks de coronamaatregelen, zijn er sommige vrouwen die doorgaan met hun werk. Een andere manier om aan inkomsten te komen hebben ze niet en dus zetten ze hun leven op het spel voor 100 of 150 euro.”

Voordat de coronamaatregelen hun intrede maakten, ontving Nathalie haar klanten achter een verlicht raam. De 50-jarige uit Luik, die inmiddels al sinds het begin van de lockdown werkloos is, geeft ons een kijkje in haar dagelijks leven. Een leven dat momenteel waarschijnlijk net zo spannend is als dat van jou. Ze denkt veel aan de collega’s die het een stuk minder goed hebben. Maar ze stelt zichzelf ook de vele (onvermijdelijke) vragen over sekswerk temidden van een pandemie en hoe haar werkzaamheden er gaan uitzien wanneer de maatregelen verder zullen versoepelen.

Sluiting van de ramen

“De burgemeester van Seraing besloot de Marnixstraat op zondag 15 maart stipt om middernacht te sluiten. De sekswerkers werden enkele dagen daarvoor geïnformeerd door de eigenaren en Dominique Silvestre, een maatschappelijk werker van Icar Wallonië, een vereniging die helpt met de begeleiding en ondersteuning van sekswerkers. Toen we hoorden dat de horecasector op vrijdag 13 maart zijn deuren moest sluiten, wisten we dat wij de volgende zouden zijn. Dus hervatte ik mijn werk op zaterdag om 14:00.

Voor mijn werkruimte betaal ik ongeveer 250 euro per week aan huur. Let op: dat is nog goedkoop. Sommige collega’s betalen 400 euro huur en moeten het doen met slechtere sanitaire voorzieningen dan ik. Sinds het begin van de quarantaine hoef ik geen huur meer te betalen, maar die beslissing lag volledig bij de eigenaar. Eigenlijk kunnen ze ook niet meer om geld vragen, omdat de burgemeester ons heeft verplicht te sluiten. Sommige meisjes werden gechanteerd en vreesden dat ze na de quarantaine hun baan zouden verliezen. Ze hebben dit aangekaart bij de maatschappelijk werker van Icar Wallonië. Nu worden eigenaars die blijven vragen om geld aangegeven bij de politie.

Onafhankelijke en niet-erkende beroepen

Sinds 1 januari van dit jaar moeten alle sekswerkers zich verplicht inschrijven bij de ECB [Kruispuntbank van Ondernemingen, red.]. Ook moeten ze een zelfstandigenstatuut aannemen en moeten ze sociale bijdragen en BTW betalen. Voor een beroep dat geen officiële status heeft, is dat nogal een absurde eis. Er wordt streng gecontroleerd, dus om een arrestatie te voorkomen zat er niks anders op. De BTW is 21%, maar die kunnen we natuurlijk niet doorrekenen naar onze klanten.

“Eten is mijn prioriteit. De rest bekijk ik later wel…”

Mijn sociale bijdragen en belastingen worden op het moment uitgesteld. Mijn boekhouder vroeg al heel snel een financiële overbrugging voor mij aan en Icar Wallonië behandelde de verzoeken van vrouwen die niet wisten hoe ze het zelf moesten doen. De eerste betalingen zijn inmiddels binnengekomen. De uitkering bedraagt iets meer dan €1.200 per maand [€1.291,69 per maand zonder gezinslast en €1614,10 per maand met gezinslast, red.]. Dat is niet genoeg om van te leven, maar mijn bankzaken regel ik later wel. Ik heb mijn vrienden en familie, dus voor nu is het prima, maar sommige collega’s hebben niemand.

Ondertussen lagen ook de rekeningen voor mijn auto- en brandverzekering op de mat, dus vroeg ik verschillende leveranciers (elektriciteit, telefoon, internet etc.) voor een betalingsregeling. Ik moet wel zeggen dat organisaties in deze periode zeer vriendelijk zijn. Thuiswerken is voor sommige mensen prima! Mijn vragen worden binnen een paar minuten beantwoord en ik kan voor veel zaken een betalingsregeling krijgen. Maar eten is mijn prioriteit. De rest bekijk ik later wel… De eigenaar van mijn privéappartement heeft voor alle huurders in het gebouw bepaalde afspraken gemaakt die gelden zolang de quarantaine duurt. Ik zal hierna de paar maanden achterstand moeten inhalen, misschien zal ik twee of drie keer zo hard moeten werken, ik weet het niet… Het zijn moeilijke tijden.

Webcams en privéappartementjes

Een kennis van mij, een part-time sekswerker, doet de laatste tijd webcamshows om de tijd te doden. Ze moet nog zien of het wat verdient. Ik weet niet hoeveel het haar zal opleveren en ik heb eigenlijk ook geen verstand van hoe die shows werken. Online sekswerk is niet mijn ding.

Ik heb een vaste klantenkring. Tegenwoordig vragen ze me allemaal hoe het gaat en vertellen ze op een aardige manier dat ze ernaar uitkijken om me na de quarantaine weer te zien. Ik heb het geluk dat ik redelijke klanten heb, geen van hen vraagt mij in deze tijd om een afspraak. Degenen die nood hebben aan seks, hebben nu een probleem. Wanneer je gezond bent, wil je jezelf niet in gevaar brengen.

Een klant die ik wekelijks zag, heeft het coronavirus inmiddels opgelopen. Hij heeft mij niet besmet of zo, maar toen hij erbovenop kwam, vertelde hij mij wel hoe verschrikkelijk het was: hij sliep 15 uur per dag, kampte met hevige hoofdpijn en was niet in staat om een gesprek te voeren. Zijn smaak heeft hij ook nog steeds niet terug [het verlies van je reuk- en smaakvermogen als gevolg van de SARS-Cov-2-infectie is een belangrijk kenmerk van Covid-19, zo blijkt uit een studie van Jerôme Lechien, arts in het Foch Ziekenhuis in Suresnes, en Sven Suassez, professor aan de Universiteit van Mons, red.]. Toen deze klant mij vertelde hoe ziek hij was geweest, nam ik het een stuk serieuzer…

“Nu de maatregelen beginnen te versoepelen, zal ik alleen maar meer redenen hebben om me zorgen te maken.”

Ondanks de coronamaatregelen, zijn er sommige vrouwen die doorgaan met hun werk. Een andere manier om aan inkomsten te komen hebben ze niet en dus zetten ze hun leven op het spel voor 100 of 150 euro. Straatprostitutie vindt nog steeds plaats en andere sekswerkers bieden zichzelf aan via advertenties op het internet. Ze zullen waarschijnlijk wel klootzakken tegenkomen die zich niks aantrekken van de situatie. Op dat soort websites verwachten klanten seks zoals ze dat van hun eigen vriendin zouden krijgen: zoenen, pijpen en alles zonder condoom. Het virus zal hen niet op andere gedachten brengen en dus zullen ze voor de “mindere” service ook minder willen betalen. Dat is onacceptabel. Bovendien zijn de meeste hotels gesloten en dat betekent dat het meeste werk thuis zal plaatsvinden. Veel vrouwen komen uit Brazilië of Oost-Europa. Zij huren met drie of vier vrouwen ergens een appartement, ontvangen daar voor een paar weken hun klanten, en trekken dan vervolgens weer door naar de volgende stad.

Nu de maatregelen beginnen te versoepelen, zal ik alleen maar meer redenen hebben om me zorgen te maken. Hoe gaan we daarmee om? Sekswerkers zullen waarschijnlijk de laatste zijn die weer aan de slag kunnen. Ik denk niet dat er op korte termijn een vaccin wordt gevonden, dus het virus zal nog wel even blijven. En ook al worden er voorzorgsmaatregelen getroffen, dan nog zal er een hoog risico zijn voor ons. Zodra alles weer wat normaler wordt, hebben we geen andere keuze dan weer te werken, anders hebben we geen inkomsten. Al wassen we de klanten, kussen we ze niet en desinfecteren we alle lakens enz., het blijft hoe dan ook gevaarlijk. Ik weet niet hoe we onszelf kunnen beschermen. Bovendien val ik met mijn leeftijd binnen een risicogroep. Het kan me niet schelen dat ik geen geld verdien: ik betaal liever de rekeningen niet dan dat ik dadelijk in het ziekenhuis beland.

Bron: Vice.com