Opinie: Dubbele moraal houdt sekswerker van beroep af

Selina is sekswerker in Amsterdam en de Volkskrant heeft haar opinie geplaatst:

Het is onterecht dat kappers weer aan het werk mogen en sekswerkers niet.

Deze week heeft de regering een aantal anti-coronamaatregelen versoepeld. Onder andere contactberoepen als kappers en schoonheidsspecialisten mogen vanaf 11 mei weer aan de slag. Behalve de sekswerkers, stond erbij, en dit bevreemdt mij. Hoezo de sekswerkers niet? Het gemiddelde bezoek aan een raamprostituee duurt 7 tot 10 minuten, dat is veel minder lang dan een gezichts­behandeling bij de schoonheidsspecialiste.

Ook durf ik te stellen dat er minder huid-op-huidcontact plaatsvindt. Bovendien zijn sekswerkers zeer zorgvuldig op persoonlijke hygiëne. De GGD zou desgevraagd kunnen bevestigen dat het percentage soa’s onder vrouwelijke sekswerkers veel lager ligt dan het landelijk gemiddelde.

Gedwongen slachtoffer

Waarom mogen de sekswerkers dan niet ook per 11 mei weer aan het werk? Ik kan alleen maar concluderen dat het te maken heeft met de dubbele moraal ten aanzien van dit beroep en de misverstanden die erover bestaan. Met name, maar niet uitsluitend, christelijke partijen en organisaties zijn sterk gekant tegen sekswerk. Zij vinden het geen normaal beroep, zijn soms zelfs van ­mening dat vrijwillig sekswerk überhaupt niet bestaat. Logisch gevolg van dit idee is dat sekswerkers ‘dus’ allemaal gedwongen worden en slachtoffers zijn.

Alleen: dit uitgangspunt klopt niet. De meeste sekswerkers oefenen uit vrije wil hun beroep uit en op hun eigen voorwaarden, als zzp’er, en worden, behalve door de Belastingdienst, door niemand gedwongen om een deel van hun verdiensten af te staan. Kwetsbare vrouwen zijn het zeker niet.

Begrijp me niet verkeerd: dwang en uitbuiting komen zeker voor in de seksindustrie, alleen lang niet zo vaak als men graag wil doen geloven. Wetenschappelijke studies, zoals die van professor Ine Vanwesenbeeck, schatten dat ongeveer 10 tot 15 procent van de sekswerkers slachtoffer is van dwang of uitbuiting. Elk slachtoffer is er een te veel, maar dat los je niet op door de complete ­beroepsgroep te criminaliseren of als slachtoffers weg te zetten. Ter vergelijking: in de horeca, land- en tuinbouw en de bouwsector komen ook dwang en uitbuiting voor, maar ik heb nog nooit een oproep gezien om de hele bouwsector maar stil te leggen om slachtoffers van uitbuiting te redden.

Onmenselijk

Zolang er vraag is, is er aanbod. Het opleggen van regels als registratie (privacygevoelig!) en het sluiten van veilige werkplekken heeft derhalve vooral als resultaat dat het werk zich steeds meer uit het zicht van politie en hulpverlening zal terugtrekken. Ervaringen met het Zweedse model hebben laten zien dat hoe meer restricties er zijn, hoe sterker de onveiligheid van sekswerkers toeneemt.

Men kan sekswerk afkeurenswaardig vinden vanuit persoonlijke of ­religieuze overtuiging. Dat is ieders goed recht, niemand wordt gedwongen om naar de hoeren te gaan. Dat men zich echter wel het recht toe-­eigent om andersdenkenden voor te houden wat ze moeten doen, stoort mij mateloos.

Ik ben ook een sekswerker en een flink deel van mijn cliënten bestaat uit mensen met beperkingen, zowel lichamelijk als psychisch. Om deze groep, die voor hun behoefte aan ­intimiteit juist vaak is aangewezen op professionele sekswerkers, simpelweg aan te raden dat zij zich maar moeten beheersen, vind ik onmenselijk.