Han Lips schrijft elke dag over wat hij ziet op tv en schrijft daar een column over voor Parool. Vandaag: Jojanneke uit de prostitutie.
Weinig discussies kennen zoveel grijstinten en gevoeligheden als die over prostitutie. Dus is het als documentairemaker bij zo’n beladen onderwerp op eieren lopen. Helaas blijkt in de eerste aflevering van Jojanneke uit de prostitutie effectbejag een aantal keren de boventoon te voeren.
Dat Jojanneke van den Berge – ooit Powned, toen RTL, nu EO – oprecht begaan is met het onderwerp lijdt geen twijfel. Vijf jaar geleden maakte ze Jojanneke in de prostitutie, dit keer wil ze aantonen hoe lastig het voor vrouwen is om te stoppen met sekswerk. De beroepsgroep blijkt zeer divers: er is een vrouw die al twintig jaar op een tippelzone werkt, een minderjarig meisje dat door een loverboy gedwongen werd tot prostitutie en een jonge vrouw die in pornofilms van Kim Holland heeft gespeeld. Daar begint de schoen al te wringen – qua appels en peren.
Problematischer wordt het als Van den Berge voorwendt dat een vrouw een afspraak met een klant heeft in een bos, de onderhandelingen met haar pooier met een verborgen camera filmt, om haar te overvallen met een filmploeg. Schokkerige beelden, takken en bladeren voor de lens, meisje in paniek en vooral: onnodige sensatie-tv.
Nog erger maakt ze het bij een jonge vrouw die in pornofilms speelde en daar nu spijt van heeft. Ze heeft de films nooit terug durven zien. “Wat als we nou samen kijken?” Nee, dat wil ze wil niet. “Ik ga je niet dwingen, maar vind je het goed als ik even kijk?” Van den Berge wacht het antwoord niet af, pakt haar telefoon en gaat naar de seksfilm kijken. Als de vrouw – verrassing! – in tranen uitbarst, is ze weer de empathie zelve. “Het is goed meisje.”
Een onderwerp zo precair als dit verdient een integere aanpak. Jojanneke uit de prostitutie bewijst vooral dat je Jojanneke wel uit Powned kunt halen, maar dat je Powned nooit helemaal uit Jojanneke kunt halen.