Het wantrouwen tussen sekswerkers en officiële instanties is groot, en sekswerk vanuit je eigen woning is bijna niet meer mogelijk. Foxxy is in haar 20 jaar als sekswerker niet erg positief over het prostitutiebeleid in Nederland. Volgens haar zijn er te weinig politici die opkomen voor de rechten van haar beroepsgroep. “Het zou heel fijn zijn als de politiek een keer met ons praat, dan alleen over ons.”
Foxxy (niet haar echte naam) is eigenlijk via een geintje in het sekswerk gerold. Met een vriendin heeft ze naar eigen zeggen nogal ‘losbandige tienerjaren’ achter de rug. Rond de eeuwwisseling komt het idee op een avond ter sprake. “Ze kijkt me aan en zegt: ‘We moeten hier geld voor vragen’. Daar ben ik eerst niet op ingegaan, maar na een paar weken begon ze er weer over. Toen hebben we een advertentie voor een trio geplaatst.”
Ze willen het per se samen doen, omdat ze dat veiliger vinden dan alleen. Haar vriendin krijgt echter kort daarna een relatie en stapt uit het beroep. Foxxy begint voor zichzelf advertenties te plaatsen. Nu is ze 2 decennia verder en heeft ze bijna alle vormen van sekswerk wel geprobeerd. “Ik deed voor corona vooral gangbangs, dus groepseks. Maar daar ben ik afgelopen jaar mee gestopt uit veiligheidsoverwegingen.”
Geen keuze
Op dit moment werkt ze in twee privéhuizen: een locatie waar een exploitant veel voor haar regelt. Dat heeft zijn voordelen. Een goed privéhuis doet wat marketing voor je en geeft je een veilige omgeving waar je kunt werken. “Maar als ik de keuze heb, dan wil ik het liefst zelfstandig werken. Als zelfstandige kan ik nu 120 euro per uur verdienen. Bij een privéhuis houd ik onder de streep 42,50 euro over. De rest gaat naar de exploitant en de Belastingdienst.”
Het werk voor Foxxy wordt steeds lastiger. Zelfstandig werken wordt door het strenge vergunningsbeleid van gemeenten nauwelijks toegestaan. En vanwege haar leeftijd wordt het voor exploitanten minder aantrekkelijk om haar erbij te houden. “Verschrikkelijk”, oordeelt Foxxy. “Eigenlijk worden oudere sekswerkers daarmee gedwongen om op onveilige locaties te werken.”
“Je komt dan terecht bij louche verhuurders. De criminele sector die panden verhuurt.” Samen met een vriendin heeft ze wel eens zo’n appartement gehuurd. “Op het einde van de dag wilde hij ineens de dubbele huur hebben, omdat hij zag dat we het druk hadden. We hebben onze spullen gepakt en zijn weggegaan. Maar je staat verder machteloos. Je bent op dat moment onvergund aan het werk. Je kunt gewoon geen aangifte doen van zo’n iemand.”
Sekswerk is een legaal beroep, maar Foxxy heeft het gevoel dat haar de keuze wordt ontnomen om haar werk te doen zoals zij dat wil. “Het liefste doe ik thuisontvangst. Dan hoef ik niet de helft van mijn inkomsten aan een exploitant af te staan, en werk ik op een manier waarbij ik me veilig voel. En die keuze krijg ik nu niet.”
Keiharde ondernemers
Als ze iets kon veranderen, dan zou Foxxy het liefste het Nieuw-Zeelandse beleid invoeren. Sekswerk wordt dan gedecriminaliseerd, en sekswerkers krijgen dezelfde rechten als elk ander legaal beroep. Ook is er een grote rol weggelegd voor zelforganisatie: sekswerkers vormen een gemeenschap die zelf de vinger aan de pols houden van wat er in hun sector speelt.
Sekswerk in het buitenland
Het veiligste land voor sekswerkers: dit kunnen we leren van Nieuw-Zeeland
Goede hoop dat zulk beleid ook in Nederland wordt ingevoerd, heeft Foxxy echter niet. Het stigma dat op sekswerk rust, is op dit moment nog te groot. “De christelijke partijen hebben dit probleem politiek geclaimd, en die hebben niet het beste voor met sekswerkers. We hebben niet het gevoel dat een andere partij voor ons opkomt, behalve BIJ1 van Sylvana Simons.”
“Ik hoop dat politici een keer voor de sekswerkers gaan opkomen. Het zou fijn zijn als de politiek een keer met ons praat, dan alleen over ons. Er wordt altijd maar vanuit gegaan dat we dom zijn, en niets anders kunnen dan seks hebben. Maar we zijn keiharde ondernemers. Mensen vergissen zich er in dat er veel meer tijd in alles er omheen gaat zitten dan daadwerkelijk sekswerk.”
Bron: pointer.kro-ncrv.nl