Nieuws

In 2019 besloot Kirsten Lensink (30) het roer totaal om te gooien. De van oorsprong pedagogisch medewerker begon haar eigen high class escortbureau. Wij spraken Kirsten toen haar bedrijf nog in de kinderschoenen stond en zijn heel benieuwd hoe het nu met haar gaat.

„Het gaat ontzettend goed. Tweeëneenhalf geleden was ik nog bezig met de laatste sollicitaties. Inmiddels werken wij standaard met 15 à 25 dames en hebben wij onszelf echt op de kaart gezet, maar dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Wij hebben te maken gehad met twee lockdowns. Daarbij zit deze sector nog steeds heel erg in de taboesfeer.”

Taboesfeer

Toen Kirsten net begon met haar escortservice, heeft ze eerst bij haar werkgever gecheckt of dit niet voor problemen zou zorgen. Ook haar man Kevin (34), die destijds in het onderwijs werkzaam was, is met zijn werkgever in gesprek gegaan. „In eerste instantie was er niks aan de hand en vonden onze werkgevers het prima. Pas toen het op de voorpagina van de krant stond, kwamen de problemen. Wij zijn allebei ontslagen. Voor mij is het een geluk bij een ongeluk geweest. Eerst wilde ik het combineren met mijn werk in het kinderdagverblijf, maar nu kon ik mij volop focussen op de escortservice. Waarschijnlijk had het nooit zo snel kunnen groeien als mijn focus niet honderd procent daar was.”

„Voor Kevin was het echt pittig. Hij is tot twee keer toe ontslagen, omdat zijn vrouw in deze branche zit. Inmiddels heeft hij een baan bij de overheid, maar waarschijnlijk komt hij nooit meer in het onderwijs aan de bak. Ontzettend zonde en wij vinden dat het wel eens afgelopen mag zijn met de taboes, stigma’s en vooroordelen. De meiden die kiezen voor dit werk zijn niet zwakbegaafd of coke-verslaafd, maar doen dit omdat ze er ontzettend van genieten.”

Intiem inkijkje

Om het werk uit de taboesfeer te halen, besluiten Kirsten en Kevin het boek Voor jou ben ik Noami te schrijven. Met het boek proberen ze een intiem inkijkje te geven in het leven van een highclass escort. „Kevin heeft altijd al een passie voor schrijven gehad en mijn dames hebben de meest geweldige verhalen te vertellen. Uiteindelijk hebben we besloten om deze te bundelingen in het boek. Het is vanuit één personage geschreven, maar het vertelt de verhalen van bijna al mijn dames. Met het boek hopen wij te laten zien dat de high class escortservice niet zo duister is als mensen vaak denken.”

Volgens Kirsten zouden veel van de vooroordelen wegvallen, als mensen zich er meer in zouden verdiepen. „Mijn ouders vonden het eerst maar niks dat hun dochter een ’hoerenmadame’ werd. Inmiddels zijn ze gelukkig bijgedraaid. Ze zien hoe leuk ik het vind en ik probeer hen ook te laten zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Ik merk dat ze hierdoor steeds minder vooroordelen hebben. Mijn moeder biedt tegenwoordig op iedere verjaardag ons boek aan. Zij schaamt zich er totaal niet meer voor en is juist heel erg trots.”

Schoolplein

Kirsten is inmiddels ook de trotse moeder van een tweeling (2). Zou ze ook op het schoolplein vertellen in welke branche ze zit? „Ik woon zelf in een heel klein dorp, waar iedereen elkaar kent. Op het schoolplein weten ze het waarschijnlijk allemaal en ze mogen mij ook alles vragen. Ik maak van mijn werk geen geheim. Het bestaat uit mensen samenbrengen en een service bieden waar mensen op een veilige manier kunnen ervaren en ontdekken. Daar hoef ik toch niet geheimzinnig over te doen? Al vertel ik op verjaardagen soms wel dat ik ’gewoon’ in de detacheringsbranche zit. Daar is niks aan gelogen en zo is mijn onderneming niet het onderwerp van de avond.”

Onschuldig

Met de escortwereld is Kirsten nog lang niet klaar. „Dit is mijn droombaan. Ik blijf dit runnen tot mijn pensioen. Natuurlijk is het niet alleen rozengeur en manenschijn. Het werk vraagt mentaal veel van mijn dames en ze moeten stevig in hun schoenen staan. Ook wij hebben weleens een vervelende klant, maar daar weten wij inmiddels goed mee om te gaan.”

„Zelf geniet ik van de vrijheid, het contact en de veelzijdigheid. Natuurlijk is het ontzettend hard werken. Ik durf eerlijk gezegd de uren niet bij elkaar op te tellen, maar ik haal er nog iedere dag plezier uit. Seks is voor mij totaal geen taboe. Een highclass escortbureau runnen is in mijn ogen heel onschuldig. Hopelijk zal de rest van Nederland dit ook gaan inzien.”

Bron: https://www.telegraaf.nl/vrouw/1731927826/kirsten-30-een-highclass-escortbureau-runnen-is-in-mijn-ogen-heel-onschuldig

Heel Vlaanderen zag hoe de Breese Sigrid bij Van Gils & gasten kwam vertellen dat ze een sekswerker was. In één klap werd ze het bekendste meisje van plezier van Vlaanderen. Ook al rolde ze eerder per ongeluk in het vak, ze deed het graag en wilde graag de taboes rond sekswerk uit de wereld helpen. ”Een half goed gesprek en een man verwacht seks”.

“Ik had zelf ook vooroordelen over sekswerk: dat het gevaarlijk was, dat klanten alleen maar vieze, rare mannen waren. Ik weet ook wat het beeld is van anderen. Dat we drugsverslaafd of promiscue zijn, of gedwongen worden door een fout vriendje. Ik had alleszins snel door dat de werkelijkheid anders was en ik deed het met mijn volle goesting. En het was beter dan als arbeidster in de fabriek werken. (lacht) Na ongeveer een jaar kreeg ik de kans om mijn verhaal te doen op tv. Dat was mijn kans dacht ik, om het grote publiek te tonen wat sekswerk ook kan zijn. Ik ben maar een heel normale vrouw, een goeie mama, zonder pornolichaam en met niet zo’n heel spannend leven. Ik zit liever met een boek in de zetel dan dat ik uitga. Tegelijk kon ik de hypocrisie aankaarten die rond het beroep hing: als sekswerker moet je wél belastingen betalen en word je geregeld gecontroleerd, maar een officieel statuut, dat is er niet. Zelf was ik ingeschreven als masseuse. Voor de wet was ik of mijn klant niet strafbaar, in theorie was iedereen daarrond, die de job faciliteerde, dat wel. Vind dan maar eens een bank, een boekhouder … En zo valt er nog heel wat te zeggen.”

“Ik heb dat eerst besproken met mijn mama: Weet dat jij misschien in de klappen zal delen. Maar zij vond mijn doel nobel en steunde me. Ik wist wel dat alles zou veranderen als ik het deed, maar toch kon niets me voorbereiden op wat kwam. Opeens wist iedereen wie ik was. Mijn inbox ontplofte. Een dag later ging ik mijn dochter ophalen op school en staarden alle ouders me aan. Ik woon in Bree, een klein stadje, verstoppen ging niet. Iedereen had me gezien bij de bakker hoor. Maar er zijn nooit eieren tegen mijn huis gegooid en ik ben niet uit Bree verjaagd. Ook de berichten die ik kreeg, waren overwegend positief. En ik ben wijselijk weggebleven van de commentaarsectie op krantensites! Ik merkte wel dat alles ineens duurder werd voor mij. Een appartement om te werken, een advocaat. Alsof men dacht: ze komt op tv, dus daar valt wel wat te rapen. Nee dus. (lacht) Ook op school is alles goedgekomen: vandaag zit ik zelfs in de ouderraad.”
“Voor velen ben ik die losbandige vrouw, terwijl ik net vrij gereserveerd ben, bijna een tante nonneke.” Kledingcredits: jurk Pinko.

“Voor velen ben ik die losbandige vrouw, terwijl ik net vrij gereserveerd ben, bijna een tante nonneke.” Kledingcredits: jurk Pinko. — © Dirk Alexander

“Het heeft het beeld over sekswerk veranderd, en ik ben er als persoon door gegroeid. Maar, ik zal altijd die hoer zijn, van dat etiket raak ik nooit meer af”

Sigrid Schellen, relatietherapeut

“Mijn plan was om nog een jaar of tien verder te gaan en dan verhuizen naar Italië of zo: een simpel bestaan leiden en mijn dagen slijten met lezen en schrijven, een kinderdroom. En toen kwam corona. En ja, toen had ik een probleem. Ik had mezelf voor de leeuwen geworpen, iedereen wist wie ik was, wie zou mij nu een job geven? Mijn naam trekt toch een soort aandacht waar veel werkgevers niet om staan te springen. Ik heb toen lang en diep nagedacht: wat kan ik dat niemand anders kan? En toen kwam ik toch uit bij mijn mensenkennis en mijn ervaring met seks. Ik heb nu mijn eigen praktijk Goed Geluk waar ik koppels bijsta als therapeut. Zij weten wie ik ben en komen ook omwille van mijn achtergrond. Zo zie ik vaak koppels waar sprake is van overspel, open relaties of polyamorie.”

“Ik denk wel dat ik iets in gang heb gezet over hoe we als samenleving naar sekswerkers kijken, daar ben ik dankbaar om. Ook als persoon hebben de afgelopen jaren me erg doen groeien. Op andere dagen ben ik minder positief. Dan denk ik: Dit heeft mijn leven verkloot. Ik zal altijd die hoer zijn, dat etiket, daar kom ik nooit meer vanaf. Dat is soms lastig. Als ik een half goed gesprek heb met een man, verwacht die al snel seks. Ah ja, ik ben die losbandige vrouw, terwijl ik net vrij gereserveerd ben, bijna een tante nonneke. Ook als ik nieuwe mensen ontmoet, voel ik ook weleens een dubbele agenda. Gaat het hen om mij of om de aandacht rond mij? Daardoor voel ik me weleens eenzaam. Maar eigenlijk ben ik best gelukkig: ik haal veel voldoening uit mijn werk, word omringd door een liefdevol gezin en heb een dochter die mijn alles is. Meer heb ik eigenlijk niet nodig. En geloof me, een man moet al van goeden huize zijn om mij nog te triggeren.” (lacht)
Wie is …

Sigrid Schellen (34) uit Bree rolde per ongeluk in het vak van sekswerker. Maar, ze deed het graag en wilde graag de taboes rond sekswerk uit de wereld helpen. Ze kwam erover vertellen bij Van Gils & gasten (één) en publiceerde de boeken Hoerenchance en Ware liefde van een uur. Toen kwam corona en moest ze het roer wel omgooien. Vandaag heeft ze een praktijk als relatietherapeute

Fotografie Dirk Alexander Styling Jody Van Geert Make-up en haar Sabine Peeters

Bron: https://www.gva.be

Was prostituee ‘Kim’ nou slachtoffer of dader? Of allebei. Feit is dat ze een klant letterlijk en figuurlijk compleet uitkleedde met leugenachtige smeekbedes. Hij verkocht zijn auto’s, trok zijn creditcard leeg, sloot leningen af, en was uiteindelijk 47.000 euro lichter.

De Utrechtse zou torenhoge schulden hebben. Haar moeder zou terminaal zijn. En ze kon de latere begrafenis niet betalen. Ook had ze een aanbetaling nodig om een huis te kunnen huren. En zei ze dat ze vrijgekocht moest worden van een groep mannen zodat ze uit de prostitutie kon stappen.

Waar de jonge vrouw – ze was 19 toen het speelde – ook mee kwam, haar kersverse suikeroom kwam over de brug. Tot hij erachter kwam dat zij niet ‘Kim’ was, maar via een slinkse manier uit was op zijn kapitaal. Ze trok samen op met haar ex en twee anderen. Dit trio werd al veroordeeld tot cel- en taakstraffen wegens mensenhandel en oplichting. ‘Kim’, die afwezig was bij de rechtbank, hoorde via haar raadsman maandag vier maanden cel tegen zich eisen voor haar aandeel in de oplichtingspraktijken.

Labiele Utrechter

Uit het omvangrijke dossier kwam een ontluisterend beeld naar voren van een naïeve, ietwat labiele Utrechter (‘Ik was compleet verliefd op haar’) die volledig in de val trapte die Kim – actief in Baarn en Utrecht – voor hem opzette. Hij maakte grote sommen geld naar haar over of betaalde haar cash. In werkelijkheid werd de rekening beheerd door haar ex.

Dat maakte de zaak tegen ‘Kim’ volgens de openbaar aanklager tot een worsteling. ,,Is ze nou slachtoffer of verdachte? Wij zijn ervan overtuigd dat ze allebei was. Ze heeft bij het oplichten van het slachtoffer een cruciale rol gespeeld. Ze zette een advertentie op seksjobs.nl, en al rap gaf hij haar grote bedragen. In ruil zou hij acht keer seks hebben gehad. Maar hij droomde van een gezamenlijke toekomst als ze vrij was gekocht.’’ Het OM betwijfelt of Kim, die alle schuld op zich neemt, daadwerkelijk over al het geld heeft kunnen beschikken.

Geraffineerd

Het bedrog speelde zich af tussen februari 2016 en juni 2017. De verdachten gebruikten wisselende manieren om de gul gevende suikeroom te bewerken. Dan weer kreeg hij sms’jes van Kims ‘vader’ die om meer geld vroeg, dan weer dook er iemand op die tegen betaling wel wist hoe hij haar los kon weken bij haar pooiers. Uiteindelijk werd hij helemaal kaalgeplukt. ,,Hij is compleet de vernieling in geholpen’’, zei de officier van justitie. ,,Op een uiterst geraffineerde manier. Misschien wel belangrijker dan de eis voor detentie is dat het berooide slachtoffer al zijn geld terug krijgt.’’

Haar raadsman zei grote moeite te hebben met de eis. ,,Ik heb niet de illusie dat ze niet veroordeeld wordt voor medeplegen, maar dat ze opnieuw gedetineerd raakt, vind ik geen goed idee. Ik verzoek de rechtbank met klem dat anders op te lossen. Cliënt is voor een heel behoorlijk gedeelte zelf slachtoffer. Ze besefte pas achteraf wat er is gebeurd. 19 was ze toen ze op straat kwam te staan. Ze is vervolgens gemanipuleerd en gebruikt. Zij zagen haar als werkneemster. Ze zei letterlijk: ik ben prostituee omdat het móet en niet omdat ik dat zelf wil. Het zijn standaardteksten uit zaken waarin mensenhandel een rol speelt.’’

Daarin zie je, voegde hij toe, ook vaak dat prostituees hun ‘bazen’ uit de wind houden. ,,Ze heeft waarschijnlijk geen cent van de opbrengst gezien.’’ De openbaar aanklager nuanceerde dat beeld. ,,Ze komt – zo blijkt uit het strafdossier- ook over als iemand die wel degelijk voor zichzelf opkomt, en zich niet honderd procent laat manipuleren.’’

De rechtbank doet op 29 november uitspraak.

Bron: Dominaforum.nl

Acht jaar nadat de seksboten aan het Zandpad zijn gesloten, is een nieuwe prostitutiezone in Utrecht verder weg dan ooit. Een oud-minister moet nu uitkomst bieden. Vier vragen over het Nieuwe Zandpad, een van de langst slepende dossiers in de Utrechtse politiek.

Waarom trekt Utrecht niet de stekker uit de prostitutieplannen?

Een aantal politieke partijen zou niets liever doen dan het hele dossier in de papierversnipperraar gooien. De zoektocht naar een exploitant voor het Nieuwe Zandpad heeft voor hen al te lang geduurd en te veel geld gekost.

,,Toch zijn we niet naïef’’, zei Rachel Streefland van de ChristenUnie onlangs. ,,Sekswerk is en blijft in de stad.’’ Een ruime meerderheid van de gemeenteraad is het erover eens dat Utrecht de ogen niet kan sluiten voor sekswerkers, die een legaal beroep uitoefenen. De ambitie is en blijft om een goede en veilige werkplek voor hen te zoeken.

Waarom heeft burgemeester Dijksma nu oud-minister Winnie Sorgdrager benaderd?
Het is een beproefde methode in de (landelijke) politiek. Als je er in een langslepend dossier niet meer uitkomt, stel je een commissie in die je adviseert over de vraag: hoe nu verder? En dat is wat burgemeester Sharon Dijksma – die het politieke vak in Den Haag leerde – doet, nu het voor een vierde keer is mislukt om een exploitant voor het Nieuwe Zandpad te vinden.

Oud-minister van Justitie Winnie Sorgdrager is gevraagd een commissie van experts te vormen. Deze commissie moet met een voorstel komen over de toekomst van sekswerk in Utrecht.

Hoe groot is de kans dat commissie Sorgdrager voorstelt door te gaan met Het Nieuwe Zandpad?
Het ligt niet voor de hand dat de experts de gemeente gaan adviseren voor een vijfde keer een exploitant te zoeken. Dit lijkt na vier mislukte pogingen een doodlopende weg. Bovendien is de vraag of er acht jaar na de sluiting van de seksboten in de Vecht nog behoefte is aan een klassieke prostitutiezone waarin sekswerkers achter ramen werken.

Burgemeester Dijksma heeft er in een brief aan de gemeenteraad al op gewezen dat de seksbranche, mede door de coronacrisis, is veranderd. Afspraken tussen prostituees en klanten worden online gemaakt en werkplekken zijn niet zelden bij sekswerkers thuis.

De commissie Sorgdrager wordt ook niet gevraagd hoe het Nieuwe Zandpad alsnog kan worden gerealiseerd, maar hoe Utrecht kan bijdragen aan de positieverbetering van sekswerkers en het creëren van veilige werkomstandigheden. De seksboten langs het Zandpad en de ramen in de Hardebollenstraat werden in 2013 gesloten omdat er sprake zou zijn van mensenhandel.

Wat vinden de sekswerkers van dit alles?
Een aantal (voormalige) sekswerkers die het dossier sinds 2013 volgt, heeft geen goed woord over voor de wijze waarop de gemeente het aanpakt. Ze voelen zich aan het lijntje gehouden en voor de gek gehouden. Ze vragen zich hardop af of de ambtenaren en bestuurders er niet bewust op uit zijn geweest om het Nieuwe Zandpad te laten mislukken en de raamprostituees definitief de stad uit te jagen.

Dat Utrecht thuiswerk wil toestaan, wordt toegejuicht. ,,Maar dat is nog steeds geen oplossing voor de 330 sekswerkers die de dupe zijn geworden van de sluiting van het Zandpad’’, aldus een van vrouwen die tot het einde op de seksbootjes in de Vecht werkte.

Bron: https://www.dominaforum.nl/prostitutie-in-het-nieuws/utrecht-neemt-afscheid-van-het-nieuwe-zandpad-maar-wil-sekswerkers-niet-laten-stikken/

Het toerisme trekt weer aan, maar sekswerk wordt met negentiende-eeuwse argumenten uit de rosse buurt geweerd, betoogt universitair docent en historica Marion Pluskota.

Nu de pandemie enigszins afgezwakt is en de toeristische economie weer aantrekt, zal de gemeente Amsterdam des te gretiger verdergaan met haar project om sekswerkers naar buiten het stadscentrum te verplaatsen en meer ramen te sluiten. Een blik op de documenten op de gemeentewebsite onthult daarbij de verschillen tussen het politieke discours en de behoeften en rechten van sekswerkers. En Amsterdam is daarin niet de enige.

De gemeente beschouwt sekswerk niet als onderdeel van de geschiedenis en economie van Amsterdam, maar als bron van overlast, risico’s en illegaliteit. Dat kan ook haast niet anders, want de naam van de gemeentelijke afdeling die verantwoordelijk is voor dit project luidt: Directie Openbare Orde en Veiligheid – dat zegt alles.

Sekswerkers hebben altijd in het centrum gewerkt en gewoond, maar pas laat in de negentiende eeuw werd hun recht op de stad, en vooral hun recht om de stedelijke omgeving te gebruiken, betwist door de gemeente. Sociale hervormers associeerden sekswerk met het schrikbeeld van ziekte en mensenhandel; de gemeente gebruikte dat beeld om de zichtbaarheid ervan te beperken. Sindsdien wordt er op verschillende manieren beleid gevoerd om sekswerk te verplaatsen, te verbergen en te scheiden van de rest van de stad. Denk aan het verbod in 1889 om in het openbaar klanten te werven, het bordeelverbod uit 1897, de tippelzone, het vergunningensysteem, het project 1012 . Alles overigens met matig tot zelfs geen succes.

In plaats van het belang van sekswerk in de ontwikkeling van de moderne stad te erkennen en te accepteren, kozen de opeenvolgende gemeentebesturen voor onverschilligheid en afwijzing. Daarnaast kozen ze ervoor sekswerkers als slachtoffers neer te zetten.

Oude denkpatronen

In het beleid van de huidige burgemeester Halsema herken ik als historica de oude denkpatronen. De gemeente Amsterdam volgt het pad van negentiende-eeuwse modernisten. Het sekswerk druiste in tegen hun verwachtingen van een zich ontwikkelende stad. Ze gebruikten dezelfde argumenten als Halsema (overlast, gezondheidsrisico’s en mensenhandel) om de zichtbaarheid van sekswerk aan banden te leggen en dit gebruik van de stad zo te beperken.

Sekswerkers hebben decennialang zelf geprobeerd om hun werk­situatie veiliger te maken. Dankzij eigen regie en veerkracht zijn ze erin geslaagd om voor zichzelf een werkplek te creëren waar ze zelfstandig kunnen zijn. Zoals herhaald door het Prostitution Information Centre (PIC) tijdens de De Wallen Open Dagen 2021, stelt het werken achter de ramen hen in staat om zelf te bepalen wie hun werkplek mogen betreden, en om veilig te werken.

Deze verworvenheid van hen proberen af ​​te pakken, werkt demoraliserend. Het beleid staat op een kruispunt: wil de stad een inclusief bestuur dat elke Amsterdammer vertegenwoordigt en dat actief de fouten van het verleden erkent, of wil het de oude heksenjacht vervolgen die gedoemd is om te mislukken?

Sekswerkers zijn geen pionnen

Na jaren van onderzoek naar de geschiedenis van sekswerk is mij één ding heel duidelijk geworden : het is noch de gemeente noch de politie of landelijke overheid die bepaalt waar sekswerkers hun beroep uitoefenen. Zij zijn degenen die de rosse buurt maken; zij zijn ook degenen die de buurt veilig kunnen houden, door erkend te worden als onderdeel van de lokale gemeenschap. Sekswerkers zijn geen pionnen die binnen de stad kunnen worden verplaatst al naar gelang de wens van de gemeente, de politie of derden. En wat geldt voor Amsterdam, geldt ook voor Utrecht en andere gemeenten.

Als laatste opmerking aan de gemeente(n) verwijs ik graag naar een artikel dat verscheen in maart 1919 in De Telegraaf: ‘We vervolgden onzen weg, die leidde tot de O.Z. Achterburgwal, waar fabrieken, werkplaatsen en kantoren langzaam maar zeker de bordeelen verdringen.’ Dat dachten ze tenminste…, toen.

Bron: Trouw.nl

UTRECHT – Partijen in de Utrechtse gemeenteraad willen een debat, nu de plannen voor het Nieuwe Zandpad van de baan zijn. Het college liet eerder vandaag weten dat de partij die de werkruimten voor raamprostitutie zou realiseren de financiering niet rond krijgt.

“De teleurstelling is gigantisch natuurlijk”, zegt GroenLinks-raadslid Sophie Schers. Haar partij was al vanaf het begin voorstander van het realiseren van de legale seksplekken tussen de waterzuivering en de Einsteindreef. “We waren hier als gemeente al zo lang mee bezig. En het leek erop dat het ging lukken.”

‘Goed nieuws voor Overvecht’
Een heel ander geluid klinkt bij het CDA. Die partij was altijd al tegen de plannen en reageert dan ook verheugd. “Dit is goed nieuws voor Overvecht”, zegt raadslid Bert van Steeg. Volgens hem moest het vroeg of laat wel misgaan. “Het verrast me niet dat dit is gebeurd. In het plan zat veel wensdenken van de gemeente. Maar je kunt nu eenmaal niet alles reguleren”, doelt hij op alle voorwaarden die de gemeente aan de nieuwe plek stelde.

Hoe het verder moet, is op dit moment nog niet duidelijk. Een commissie onder leiding van minister van Staat Winnie Sorgdrager gaat nu eerst de toekomst van legale prostitutie in Utrecht onderzoeken. Of daarin opnieuw een rol is weggelegd voor het Nieuwe Zandpad, valt nog te bezien.

Woningen
Wat het CDA betreft is het duidelijk. “Het komt er niet”, zegt Van Steeg beslist. Daar sluit nu ook de VVD zich bij aan. Die partij was eerder nog voorstander van de plannen, maar komt daar na de zoveelste tegenslag op terug.

“Sinds 2013 al proberen we raamprostitutie veilig te organiseren, maar telkens mislukt dat”, laat de partij in een reactie weten. De VVD vindt het tijd worden voor een andere bestemming voor het gebied en oppert dat het bouwen van woningen een idee kan zijn.

Zover wil GroenLinks op dit moment nog niet gaan. “We moeten kijken naar een plek waar sekswerkers hun werk legaal kunnen doen”, zegt Schers. “We moeten de locatie van het Nieuwe Zandpad niet opgeven voordat we een duidelijk beeld van de toekomst hebben.”

bron: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3211477/utrechtse-partijen-willen-debat-over-nieuwe-zandpad-teleurstelling-is-gigantisch.html

UTRECHT – Stichting Huisvesting het Nieuwe Zandpad (SHNZ) kan toch niet de werkruimten voor de raamprostitutie op het Nieuwe Zandpad realiseren. Dat laat het college van de gemeente Utrecht weten. De partij kan niet voldoen aan de voorwaarden van de aanbesteding. Daarmee staat de terugkeer van raamprostitutie in Utrecht opnieuw op losse schroeven.

“Dat is bijzonder spijtig, want de afgelopen jaren hebben we met uw raad een grote inspanning geleverd om een veilige en goede locatie te zoeken voor sekswerkers in onze stad”, schrijft het college in een brief aan de gemeenteraad. Voordat Stichting Huisvesting het Nieuwe Zandpad de aanbesteding won, probeerde de gemeente al tot drie keer toe een commerciële partij te vinden om de nieuwe prostitutieplekken te realiseren.

‘Stap voorwaarts’
Burgemeester Dijksma liet in juni nog in een toelichting weten dat de voorlopige gunning aan de stichting “een belangrijke stap voorwaarts in dit langlopende traject” was. “Een stad als Utrecht heeft een plek nodig waar het legale beroep van sekswerker op een veilige manier uitgeoefend kan worden.”

De stichting zou niet alleen de in totaal 96 werkruimtes van de prostituees realiseren, maar ook gaan samenwerken met een niet nader genoemde financiële instelling. Die zou producten zoals een betaalrekening, verzekering of hypotheek leveren aan de sekswerkers. Dat moest ertoe leiden dat zij minder gevoelig zouden worden voor uitbuitingspraktijken.

Financiering niet rond
In juni was al duidelijk dat Stichting Huisvesting het Nieuwe Zandpad een zogeheten ‘verificatiefase’ moest doorlopen. Tijdens dat traject bleek dat de stichting de financiering niet rond kreeg. ABN Amro wilde dat de gemeente garant zou staan als er een lening werd verstrekt. Maar de gemeente zegt daar niet aan te kunnen voldoen, want de gemeenteraad had als voorwaarde gesteld dat de gemeente niet financieel betrokken zou zijn bij de ontwikkeling.

Nu de aanbesteding is mislukt, gaat er een streep door de plannen van het Nieuwe Zandpad. De toekomst van sekswerk in Utrecht is daarmee onduidelijk. Om de impasse te doorbreken komt er nu een expertcommissie onder leiding van minister van Staat Winnie Sorgdrager. Die commissie moet met een voorstel komen, waarin volgens de gemeente “recht wordt gedaan aan de modernisering van dit legale beroep en die een betere positie van sekswerkers, veilige werkomstandigheden en vergunde (thuis)werkplekken voorop stelt”. Of daarin ook een rol voor het Nieuwe Zandpad blijft weggelegd, is niet duidelijk.

SHNZ blijft zelf hoopvol. In een eerste reactie laat de stichting weten “verrast, verdrietig en teleurgesteld te zijn dat de gemeente haar aanbieding nu heeft afgewezen”. SHNZ wil er alles aan doen om de plannen wel financierbaar te krijgen. “De bouwplannen zijn af en het team staat klaar om ze te realiseren”, laat de stichting weten. Daarnaast geven ze aan graag in gesprek te gaan met Sorgdrager.

Nieuwe Zandpad
De toenmalige burgemeester Aleid Wolfsen liet de woonboten op het oude Zandpad in 2013 sluiten, vanwege misstanden zoals mensenhandel en uitbuiting. Het Nieuwe Zandpad moest komen tussen de waterzuivering en de Einsteindreef.

bron: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3211385/streep-door-plannen-nieuwe-zandpad-toekomst-sekswerk-in-utrecht-onzeker.html

ALMELO – Onverwachte ontwikkelingen in de strafzaak van de van vrouwenhandel verdachte Mortadah Al-A. (20) uit Zwolle. Tegen de man werd drie weken geleden nog zes jaar cel geëist. De rechtbank heeft de eindbeslissing in de zaak uitgesteld en wil eerst uitgebreid onderzoek naar wat er allemaal gebeurde rond het verhoor van één van de aangeefsters bij de onderzoeksrechter. Dat maakte de rechtbank in Almelo maandag bekend.

De aangeefster, een kwetsbare vrouw uit Twente, stapte eind vorig jaar met een lotgenote naar de politie toen Al-A. een celstraf van een jaar moest uitzitten. De vrouwen vertelden dat ze door de Zwollenaar gedwongen werden om seks met andere mannen te hebben. Al-A. zou hen gechanteerd hebben met videobeelden waarop ze seks met mannen hadden. Ook zou hij hen gedwongen hebben om zijn bijnaam ‘Morto’ op hun lichaam te tatoeëren en sloeg hij hen als ze niet wilden. De Zwollenaar heeft altijd ontkend. De man heeft steeds volgehouden dat hij de vrouwen ‘voor de gezelligheid’ geholpen heeft door ze bijvoorbeeld naar hun afspraken te rijden, ook al had hij geen rijbewijs.
Twijfels

Tijdens de behandeling van de strafzaak had de advocate twijfels over de gang van zaken tijdens de verhoren van de aangeefster. Zo zou een van de politiemensen duidelijk haar mening hebben geuit over de rol van de advocate bij de verhoren en die was niet positief. Ook een recherche-psycholoog, die de verhoren onderzocht, heeft aangegeven dat zij vraagtekens heeft over de manier waarop het verhoor werd afgenomen. De verklaringen die tijdens de verhoren zijn opgenomen spelen een belangrijke rol in de bewijslast die er tegen Al-A. ligt.

De rechtbank wil nu tot tot in de kleinste details uitgezocht hebben wat er gebeurde tijdens de verhoren van de aangeefster. Ook moet duidelijk worden wie de betreffende politieagente was. Van de agente is alleen een voornaam bekend en moet ook duidelijk worden of zij überhaupt gespecialiseerd is in het omgaan met zedenzaken. Daarnaast moeten alle opnamen die gemaakt zijn tijdens de verhoren ingeleverd worden bij de rechtbank. “Het verslag van het verhoor roept de vraag op of de betreffende agent voldoende professionele afstand heeft gehouden en of ze zich voldoende bewust is geweest van het recht dat de verdediging heeft” aldus de rechtbank.

De zaak gaat op 9 december verder.

Sinds prostitutie in 2000 legaal is in Nederland, is het alleen maar moeilijker geworden om als sekswerker aan de slag te gaan. Dat constateren Rodney Haan, adviseur bij het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (het CCV) en Ine Vanwesenbeeck, hoogleraar seksuele ontwikkeling aan de Universiteit Utrecht. Het zorgt ervoor dat veel sekswerkers ondergronds moeten werken en dus juist de illegaliteit ingaan.  

We staan samen met Rodney Haan op het Zandpad in Utrecht. Het pad, aan de rand van een kalme woonwijk, ligt er nu rustig bij. Maar 10 jaar geleden was dat wel anders. Het water waar we nu op uitkijken lag toen vol met boten waarop sekswerkers hun klanten ontvingen. Tot in 2013 de gemeente besloot om na meldingen van mensenhandel bij één exploitant alle boten op het Zandpad te sluiten. Hiermee verdwenen meer dan 140 werkruimtes, waar tot op de dag van vandaag geen alternatief voor is gevonden.  

“Alle dames die niet onder dwang hun werk deden zijn eigenlijk ook meteen beroofd van hun werkzaamheden. Die sekswerkers verloren van de ene op de andere dag hun inkomen”, vertelt Haan. Sekswerkers kunnen in veel gemeenten namelijk niet zomaar ergens anders aan de slag. Ze worden min of meer de illegaliteit ingeduwd.
 
Eigen regels  

Haan is criminoloog en adviseur op het gebied van mensenhandel en prostitutie bij het CCV, een onafhankelijke stichting die onder andere gemeenten adviseert over veiligheidsproblemen. Sinds de opheffing van het bordeelverbod in 2000 zijn gemeenten verantwoordelijk geworden voor het prostitutiebeleid. In veel gemeenten werd prostitutie gedoogd, maar door prostitutie wettelijk legaal te maken zouden sekswerkers beter beschermd worden, zou onvrijwillig sekswerk beter bestreden kunnen worden en zou prostitutie beter te reguleren zijn.    

Elke gemeente mag nu zijn eigen regels maken, maar Haan ziet dat in de meeste gevallen vooral de nadruk wordt gelegd op reguleren. Ook hoogleraar seksuele ontwikkeling Ine Vanwesenbeeck ziet dit. Gemeenten zijn bang voor misstanden in de prostitutie en richten zich vaak eenzijdig op controle en het bestrijden van mensenhandel. Op landelijk niveau ziet ze dat momenteel ook: “Anti-mensenhandelbeleid wordt nu eigenlijk vaak anti-sekswerkbeleid. Men streeft er heimelijk naar om sekswerk de wereld uit te helpen. We weten dat dit niet gaat werken. Het effect is dat sekswerkers de illegaliteit ingaan en daarmee vooral een zwakkere positie krijgen. Er is meer kans op geweld en uitbuiting en meer kans op mensenhandel.” 

Thuiswerken  

Veel sekswerkers adverteren online en werken liever zelfstandig. Zo zijn ze flexibeler en houden ze meer geld over dan wanneer ze werken in een club of een privéhuis. Maar ook dat is lastig in veel gemeenten. Hoewel een thuiskapper of masseur klanten in eigen woning mag ontvangen, mogen sekswerkers dat in veruit de meeste gemeenten niet. Sekswerkers die dit wel doen riskeren boetes en in het ergste geval een uithuisplaatsing.  

Rodney Haan ziet dat het aanbod vanuit huis wel toeneemt. Het is een vraagstuk waar gemeenten wat mee moeten. Lelystad, Tilburg en Assen zijn de eerste gemeenten die thuiswerken zijn gaan toestaan, mits het in je eigen woning is en je het werk alleen doet. Maar veel andere gemeenten vinden het nog een te lastig onderwerp.  

Afknijpen 

Dat komt volgens Haan ook omdat prostitutie vaak een moeilijk thema voor inwoners is. De gemeente Utrecht wil graag nieuwe plekken voor sekswerkers op het Zandpad openen, maar buurtbewoners hebben zich in de afgelopen jaren fel uitgesproken tegen de terugkomst van de sekswerkers. Het laat volgens Haan zien dat er nog steeds een enorm stigma op het werk zit. “We hebben nou eenmaal geleerd in deze maatschappij dat seks tegen betaling niet normaal is. Mensen vinden het vreemd en raar en willen daarom ook liever niet dat sekswerkers in hun buurt komen.” 

 Ook Vanwesenbeeck ziet dat het stigma op het beroep een grote rol speelt in het beleid. “Ik ben ervan overtuigd dat we mensenhandel niet kunnen bestrijden zonder een gezonde branche, met een sterke positie voor sekswerkers en erkenning van hun vak en professionaliteit.” Gemeenten moeten volgens haar dan ook niet alleen in beperkingen denken. “Sekswerkers moeten dezelfde rechten krijgen als andere zelfstandige werkers zodat ze zelf hun werkplek kunnen kiezen. Er wordt nu van alles afgeknepen, waardoor sekswerkers het illegale circuit in gedwongen worden. Maar er moet ook opgebouwd worden. Hun positie moet versterkt worden.” 

Reactie gemeente Utrecht

De gemeente Utrecht laat ons in een schriftelijke reactie weten het belangrijk te vinden dat er voldoende plek is voor sekswerkers. De gemeente wil graag dat er een prostitutielocatie op het Zandpad terugkomt. Daarnaast  wordt er gekeken naar andere plekken waar sekswerkers kunnen werken. “We zien een landelijke trend dat er minder vergunningen worden aangevraagd voor sekswerkplekken en dat er een beweging naar thuiswerk is. Burgemeester Dijksma heeft aan de gemeenteraad toegezegd met vertegenwoordigers van de sector hierover in gesprek te gaan”, laat een woordvoerder van de burgemeester weten.  

Bron: https://pointer.kro-ncrv.nl/werken-in-de-prostitutie-is-alleen-maar-moeilijker-geworden-sinds-legalisering

Prostitutie: een noodzakelijk kwaad

Prostitutie is een fenomeen van alle plaatsen en alle tijden, zo ook in Nederland. Prostitutie, ouderwets ook wel hoererij genoemd, komt van de Latijnse samentrekking pro en statuere, dat tentoonstellen of uitstallen betekent. In de Middeleeuwen werd het als een beroep gezien waar geen eer aan te behalen viel, maar desondanks zagen de politieke en religieuze machthebbers dat het een onmisbaar beroep was. De bekende theoloog en kerkvader Thomas van Aquino (1225-1274) vergeleek de verhouding van de stad en de prostitutie met die van een paleis en een mesthoop. De mesthoop is dan wel niet fraai, maar is nodig om de rest van het paleis schoon te houden. Zo was de prostitutie nodig om de veiligheid van andere vrouwen en de algemene orde binnen de stad te handhaven.

Regulering prostitutie

Al in de late Middeleeuwen probeerden stadsbesturen de branche te reguleren. Het werd toegestaan, maar de prostituees en pooiers moesten zich wel aan een aantal regels houden om de burger en de samenleving te beschermen. In Amsterdam bezat het stadsbestuur zelfs enkele bordelen, in de tegenwoordige Damstraat en Pijlsteeg, die onder beheer stonden van stadsschouten. Prostituees dienden zich anders te kleden dan ‘normale’ vrouwen zodat er geen verwarring kon bestaan over hun functie en bordelen moesten zich door middel van een herkenbaar uithangbord onderscheiden van reguliere café’s. Voor joden en getrouwde mannen was het niet toegestaan een prostituee te bezoeken.

Calvinisme

Aan deze tolerante houding kwam een einde in de zestiende eeuw toen tijdens de Opstand het calvinisme dominant werd. Vanaf 1578 werden in Amsterdam de bordelen gesloten en de prostitutie verboden, waarna er op overtreding van de nieuwe regels flinke straffen werden ingevoerd. Als gevolg hiervan verdween de prostitutie niet, maar ging deze ondergronds verder. De door de kerk als zondig bestempelde prostitutie verspreidde zich over de gehele stad en vond plaats in kleine obscure bordelen. Al behoorde de overheid de hoeren, pooiers en hun klanten te vervolgen, gebeurde dit in de praktijk relatief weinig door een gebrek aan controle en een te kleine politiemacht.

Hoerwaardinnen

Het vervolgen en gedogen wisselde zich in de volgende eeuwen af en tegen de achttiende eeuw werd de prostitutie oogluikend toegelaten. Zeker in een grote handelsstad als Amsterdam bloeide de prostitutie in deze periode op door bezoeken van allerlei kooplieden, handelaren en zeevaarders. Veel bordelen werden door een zogeheten hoerwaardin gerund, dit was vaak een ex-prostituee die het klappen van de zweep kende en een aantal meisjes in dienst had. Tussen deze hoerwaardinnen was een levendige handel in meisjes, die binnen de eigen stad of tussen verschillende steden werden uitgewisseld en verkocht. Een belangrijke ontmoetingsplek werd het speelhuis, waar vooral zeelieden na een lange reis op zoek naar vertier waren.

Chique bordelen

Toen er in de achttiende eeuw soepeler werd omgegaan met prostitutie door de stadsbesturen veranderde de vraag van de bezoekers. De rijke hoerenlopers vonden de huizen van de hoerwaardinnen vaak onhygiënisch en armoedig en vanwege deze reden werden de meisjes in de speelhuizen zelf onderdak aangeboden. Omdat dit alles binnenskamers gebeurde en zo niet de openbare orde verstoorde, greep de overheid niet in. Met dat het speelhuis niet alleen een ontmoetingsplek meer was, maar ook een werkplek werd er meer geïnvesteerd in de aankleding van het bordeel. Door de grootschaligheid en luxe van dergelijke bordelen werden steeds vaker mannen de baas van bordelen omdat deze vaker dan vrouwen over veel geld beschikten.

Het gevaar van syfilis

Een groot probleem voor het voortbestaan van de prostitutie was het steeds vaker voorkomen van geslachtsziektes, met name syfilis. Syfilis, de venusziekte, kwam al in de zestiende eeuw voor, maar pas in de negentiende eeuw werd er wetgeving gemaakt om de geslachtsziekte te beperken. De prostitutie werd niet verboden, maar prostituees dienden zich wekelijks te laten controleren. De controles moesten ze zelf betalen en wanneer ze besmet waren werd hun de ‘rode werkkaart’ ontnomen tot ze genezen waren. De prostitutie werd aangewezen als belangrijke reden voor deze maatschappij ontwrichtende ziekte, maar tegelijk diende de prostitutie in stand gehouden te worden om te voorkomen dat vrijgezelle mannen zich zouden vergrijpen aan fatsoenlijke dames.

Prostitutie als slavernij

De handel in vrouwen binnen de prostitutie, die als ‘handel in blanke slavinnen’ werd gezien, zorgde in de loop van de negentiende eeuw voor toenemende kritiek op de sector. Tegenreacties waren het opzetten van hulphuizen, het tegenhouden van bordeelbezoekers en klachten bij de overheid vanuit hoofdzakelijk christelijke hoek. Deze protesten leidden er uiteindelijk toe dat er in 1911 de zedenwet in werd gevoerd, hierbij werd niet prostitutie maar het aanzetten tot ontucht strafbaar gesteld. Dit zorgde ervoor dat de handelaren, pooiers en bezoekers strafbaar werden. Mede hierdoor werd de raamprostitutie populair, vrouwen wenkten langslopende mannen van achter hun gordijnen binnen. Tegen de jaren vijftig werden de gordijnen steeds meer open geschoven en zaten vrouwen achter hun raam geduldig te wachten. De toenemende vrije seksuele moraal maakte de raamprostitutie steeds populairder en werd in toenemende mate gedoogd.

Huidige wetgeving

De wetgeving omtrent prostitutie uit 1911 bleef officieel tot 2000 in stand. In 2000 werd het bordeelverbod opgeheven, maar de prostitutie wordt nog steeds sterk gereguleerd. Tippelzones zijn verboden, maar het beroep van prostituee is legaal. De overheid hoopte door legalisering van prostitutie meer overzicht en controlemogelijkheden te krijgen op de branche, zodat mogelijke misstanden en vrouwenhandel beter zouden kunnen worden aangepakt. Echter die aanpak faalt omdat illegaal werkende prostituees via internet klanten kunnen scoren, en de overheid geen mankracht heeft bij de politie om dat te controleren en te handhaven.

Of de overheid daar ook daadwerkelijk in slaagt, is nog maar zeer de vraag. Volgens velen is er absoluut geen verbetering wat betreft mensenhandel en maken vrijwel alle sekswerkers geweld en intimidatie mee. In april 2019 bleek een burgerintitatief om de legale status van postitutie in Nederland ter discussie te stellen 40.000 handtekeningen heeft gehaald. De initiatiefnemers van het burgerintiatief pleiten voor het invoeren van het nordic model, een model waarbij niet de postituee strafbaar is, maar juist de klant. Dat is echter geen oplossing omdat het dan geheel in de illegaliteit verdwijnt, en de markt van vraag en aambod is er nu eenmaal. Daarbij komen er steeds meer signalen dat gedwongen prostitutie sterk afneemt mede door betere levenstandaard in de Oostbloklanden waar veel sekswerkers vandaan komen. En ook door internet wordt er snelle informatie gedeeld waardoor dames ook meer weten en sterker in hun schoenen staan. Daarbij heeft de zedenpolitie nu al te weinig mankracht op zedenzaken als verkrachtingen te behandelen. Momenteel zijn daar achterstanden van 2 a 3 jaar voor. Ook worden momenteel stap voor stap de zedenpolitie weggehaald bij handhaving en controle van sekswerkers en vergunde seksinrichtingen. Wat wordt overgenomen door vaak vooringenomen ambtenaren van de gemeente.

Het bordeelverbod van 2000 zou de sekswerker een betere positie moeten geven, echter men heeft alleen belastingplicht gekregen en ook vaak registratie van hun beroep waardoor zowel sekswerkers als exploitanten bij banken, verzekeringen geweigerd kunnen worden. Het is zelfs beleid van de Nederlandse bank om geen diensten als hypotheken te verstrekken aan de seksbranche. Tevens is er een uitsterfbeleid van vergunde prostitutielocaties waardoor er steeds meer sekswerkers in de illegaliteit verdwijnen.

Bron: https://www.dominaforum.nl/prostitutie-in-het-nieuws/prostitutie-in-nederland/